Τις γιορτινές ημέρες, το μυαλό μου πηγαίνει πάντα στους ανθρώπους που είναι μόνοι τους για κάποιο λόγο. Σε ηλικιωμένους που τα παιδιά τους ζουν μακριά, σε εκείνους που έχουν μεταναστεύσει για ένα καλύτερο αύριο και δεν έχουν κοντά τους δικούς τους ανθρώπους, σε εκείνους που δεν έχουν δική τους οικογένεια, στους μοναχικούς από επιλογή, σε εκείνους που λόγω συνθηκών έχουν κλειστεί στον εαυτό τους. Κάνοντας μια βόλτα, τις τελευταίες ημέρες στο κέντρο του Βόλου, βλέπω οικογένειες να βγαίνουν για βόλτα, ζευγάρια να απολαμβάνουν την αγάπη τους, τα παιδιά να χαίρονται κάθε στιγμή τους. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν ούτε καν την δυνατότητα να πάνε για έναν καφέ. Ή δεν θέλουν.
Που τα Χριστούγεννα δεν είναι για αυτούς, παρά μόνο μια περίοδος που θα κλειστούν ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους, που οι στολισμένοι δρόμοι τους μελαγχολούν περισσότερο, που οι γιορτινές μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες δεν τους λένε και τίποτα, που δεν χαίρονται, όπως ο περισσότερος, θέλω να πιστεύω κόσμος. Είναι εκείνοι που θα τους δεις στο δρόμο και δεν θα χαμογελάνε, που δεν θα ψωνίσουν κάτι για δώρο, που δεν θα έχουν κάποια πρόσκληση για ρεβεγιόν ή έξοδο, που τις γιορτινές μέρες δεν θα κάνουν κάτι ξεχωριστό, δεν θα κανονίσουν κάτι ιδιαίτερο, μπορεί και να κοιμηθούν λίγο νωρίτερα, προσπαθώντας απλά να μην σκέφτονται ότι εκείνοι είναι μόνοι. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως οι άνθρωποι που είναι μόνοι, έχουν μια θλίψη. Οι άνθρωποι χωρίς κάποιον δίπλα τους, και δεν εννοώ απαραίτητα μάνα, πατέρα, αδέλφια ή συγγενείς, αλλά κάποιον που θα βρίσκεται δίπλα σου και θα τους αγαπά, τούτες τις ημέρες, νιώθουν ακόμη περισσότερο μόνοι, αφού μακριά από τους «δικούς» τους ανθρώπους τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η μοναξιά όταν δεν την επιλέγεις μοιάζει με αρρώστια.
Σε κάνει αντικοινωνικό, σε κάνει να ζηλεύεις την θαλπωρή και την συντροφικότητα των άλλων, σε βυθίζει σε μόνιμη θλίψη. Και τότε όλα σου φαίνονται μαύρα, σκοτεινά, βαρετά, αντιπαθητικά. Και για όσους οι δουλειές τους έχουν πάρει αμπάριζα και έχουν ξεχαστεί, τους θυμίζω ότι είναι οι γιορτές πλησιάζουν. Και αυτό δεν σημαίνει μόνο νυχτερινοί έξοδοι, φαγητό και ξεφάντωμα. Σημαίνει και αλληλεγγύη, νοιάζομαι για τον συνάνθρωπο μου, κοιτάζω και λίγο παραπέρα από τον εαυτό μου, ανοίγω την καρδιά και την πόρτα μου σε όποιον έχει ανάγκη ή πάω και χτυπάω την πόρτα κάποιου που γνωρίζω ότι με χρειάζεται, έστω και αν εκείνος δεν μου το ζητήσει ποτέ. Ίσως με αυτό τον τρόπο να ζήσουμε πραγματικά το νόημα των γιορτών αυτών και νιώσουμε και πάλι άνθρωποι…
