Για το πότε έφτασε κιόλας το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς, τι να πω, ότι το κατάλαβα; Εγώ ακόμη έχω μείνει στα στολισμένα δέντρα και τις γιορτινές βιτρίνες. Τόσο πρόσφατα μου φαίνονται όλα. Δεν μπορώ να μείνω όμως εκτός κλίματος, αγαπημένε μου αναγνώστη. Γιατί το Καρναβάλι είναι εδώ και μας περιμένει, σώνει και ντε, να βάλουμε τη μάσκα και να μεταμορφωθούμε σε χαρούμενους. Υποκρισία; Τι να πω. Ο καθένας το βλέπει από τη δική του σκοπιά. Όμως, να. Ενώ γενικότερα μου αρέσει το κλίμα της Αποκριάς, πιο πολύ να σου πω την αλήθεια γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να περάσουμε ένα τριήμερο κάπως πιο χαλαρά, έχω όμως και λόγους που δεν μπορώ να φανταστώ γιατί δηλαδή θα πρέπει να μεταμφιεστούμε, προκειμένου να συνάδουμε με το κλίμα αυτών των ημερών. Η αντίστροφη μέτρηση κάθε χρόνο ξεκινά από την Τσικνοπέμπτη που ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιον λόγο συνεχίζει να εορτάζεται μέχρι σήμερα. Δεν είναι έθιμο, πια, συνήθεια είναι. Κάποτε, ναι, είχε νόημα, οι άνθρωποι περίμεναν πώς και πώς για να φάνε λίγο κρέας, να μυρίσει ο αέρας τσίκνα, να πιουν λίγο κρασάκι και να νιώσουν το διαφορετικό. Στις μέρες μας πώς να καταλάβεις Τσικνοπέμπτη όταν τρως κρέας αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα; Ναι, ξέρω, δεν τρώνε όλοι. Αλλά μιλάμε για την πλειοψηφία, εντάξει; Και φτάνει το καρναβάλι, που το λέει και το όνομά του. Κ α ρ ν α β α λ ι. Αυτό το κατά παραγγελία ξεφάντωμα, που όλοι ξαφνικά γίνονται ευτυχείς και τραγουδούν, με αφήνει αδιάφορη. Στο καρναβάλι και στο κάθε καρναβάλι θα περάσουν καλά εκείνοι που όπου και να πάνε θα βρουν τους ρυθμούς τους και θα περάσουν καλά. Αφήστε που δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι ηδονή βρίσκουν, αν ντυθούν σεξουάλες, αδερφές, διαβολάκια, μωρά, τσιγγάνες, Ναπολέοντες, πειρατές, πριγκίπισσες, νεράιδες. Μου φαίνεται τόσο γελοίο όλο αυτό. Θες, πουλάκι μου, να είσαι κάτι άλλο; Κάντο να τελειώνουμε! Λένε ότι ντύνεσαι αυτό που θα επιθυμούσες να είσαι. Μια απόφαση είναι: ας γίνουμε ο καθένας μας αυτό που επιθυμεί. Αν ξέρουμε δηλαδή τι ακριβώς επιθυμούμε να είμαστε. Γιατί εδώ έχουμε ένα ουσιαστικό ζήτημα: δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε. Για αυτό και βολοδέρνουμε σαν τα αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά. Είμαστε λίγο απατεώνες, λίγο έντιμοι, λίγο ανέντιμοι, λίγο ευαίσθητοι, λίγο αναίσθητοι, λίγο ελεύθεροι, λίγο αληθινοί, λίγο ψεύτικοι. Αυτό το λίγο- λίγο, όμως, από δω και από κει, όπως λέει και ο Άρης Δαβαράκης, «μιλάμε είναι μεγάλη πονηριά… είναι ναυάγιο στη στεριά». Ας αποφασίσουμε, λοιπόν: μασκαράδες όλο το χρόνο και ελεύθεροι πέντε μέρες- ως κακά αντίτυπα της αυθεντικής έκδοσης- ή ο εαυτός μας όλο το χρόνο και ισορροπημένοι με το μέσα μας;
Υ.Γ. Κατά τα άλλα, καλό τριήμερο!
