Τις τελευταίες ημέρες, με όλα αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει και αφορούν σε περιστατικά σχολικής βίας και εκφοβισμού, δεν στο κρύβω, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχει φοβηθεί το μάτι μου.
Και για να λέμε την αλήθεια, δεν θα είχε ανοίξει καμία συζήτηση επί του θέματος, αν δεν ερχόταν στο φως της δημοσιότητας η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του παιδιού που όπως όλα δείχνουν υπήρξε θύμα «νταήδων» συμφοιτητών του, μέσα στη σχολή του, στα Γιάννενα.
Τα στόματα ανοίγουν. Και μαθαίνω από Βολιώτες γονείς πως τα κρούσματα όντως είναι ανησυχητικά. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Προφανώς και ο Βόλος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση τέτοιων γεγονότων. Και είναι λυπηρό. Από μικρά τα παιδιά να μπαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες. Να γίνονται θύτες ή θύματα. Να απομονώνουν ή να απομονώνονται. Να φοβούνται ή να φοβερίζουν. Να νιώθουν «δυνατοί» ή «αδύναμοι». Αν με ρωτάς, τα πάντα ξεκινούν από τις αρχές που θα πάρεις από το σπίτι σου. Και όσο είναι καιρός, πριν η βία γίνει ανεξέλεγκτη, πρέπει να λάβουμε όλοι τα μέτρα μας.
Η αλήθεια είναι πως όσο είσαι μικρός μαθαίνεις πιο εύκολα. Χτίζεις προσωπικότητα, δεν έχεις προκαταλήψεις. Έχεις ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλό απέναντι στην μάθηση, στη γνώση. Πόσο σημαντικά πράγματα μαθαίνεις τα πρώτα σου χρόνια στο σχολείο.
Διάβασα μια υπέροχη ιδέα που θέλω να την μοιραστώ μαζί σου, αγαπημένε μου αναγνώστη. Μια μέρα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του σχολικού έτους να πήγαιναν τα παιδιά σχολείο με τα πιο παλιά, φθαρμένα ρούχα τους. Με τη συνοδεία κατάλληλης ενημέρωσης να κατανοήσουν για πιο λόγο μερικοί άνθρωποι τριγυρνούν ρακένδυτοι. Το επόμενο τρίμηνο να έρθουν στο σχολείο με τα πρόσωπα βαμμένα κόκκινα, λευκά, μαύρα, κίτρινα. Να κατανοήσουν την έννοια του διαφορετικού χρώματος, της πολυεθνικότητας. Όλα αυτά με την βοήθεια της κατάλληλης διδασκαλίας και ενημέρωσης φυσικά. Ή ακόμη και το πιο τραβηγμένο, την άνοιξη να στηθούν σκηνές στο προαύλιο χώρο του σχολείου και να διανυκτερεύσουν οι μαθητές, με τη συνοδεία κάποιου κηδεμόνα, για ένα και μόνο βράδυ. Να νιώσουν πως υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται έξω κάθε βράδυ.
Να τους μιλήσουμε για τη βία, εντός και εκτός σπιτιού. Και που ξέρεις, ίσως τους μείνει κάτι από αυτά μεγαλώνοντας, έτσι ώστε να μην γυρνάνε το κεφάλι στους συνανθρώπους, όπως κάνουμε εμείς τις περισσότερες φορές. Με τη συνεργασία γονέων, εκπαιδευτικών, εθελοντών πιστεύω πως μπορεί να γίνει ένα μάθημα ζωής. Μακάρι να γίνει πραγματικότητα για να μην υπάρξει ξανά κανένας Βαγγέλης, Κώστας ή Γιάννης που θα πέσει θύμα κάποιου που δεν έμαθε ποτέ ή δεν του δίδαξαν ότι το σημαντικότερο όλων είναι να παραμένεις άνθρωπος…
