Κι ο Θεός έπλασε τη γυναίκα. Της έδωσε έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, τρυφερότητα και φύσηξε μέσα της την πιο αγνή μορφή μαγείας. Το χάρισμα να δημιουργεί ζωή. Την έκανε μητέρα. Υπάρχουν γυναίκες που το θαύμα τους χαρίστηκε και δεν το θέλησαν. Είτε γιατί δεν θεωρούσαν πως πλάστηκαν γι’ αυτό, είτε γιατί δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε όλες τις σημαντικές υποχρεώσεις που γεννιούνται μαζί με ένα παιδί. Εκείνες οι γυναίκες απαρνήθηκαν τη μητρότητα και μαζί με αυτή και τη φύση τους. Ίσως αδικαιολόγητο για πολλούς αλλά σεβαστό, όπως και κάθε ανθρώπινη βούληση κι επιλογή.
Μέσα στα παιχνίδια του Σύμπαντος, τις στιγμές εκείνες που οι άνθρωποι βρίσκονται στα χέρια του και η μοίρα τους παίζεται στα ζάρια, υπάρχουν και οι άλλες… Εκείνες οι γυναίκες που δεν μπόρεσαν να γίνουν μάνες. Όχι επειδή δεν το θέλησαν, αλλά επειδή δεν τα κατάφεραν ποτέ. Είναι εκείνες που λαχτάρησαν να ακούσουν ένα παιδί να σαλεύει μέσα τους, αλλά τα σπλάχνα έμειναν πεισματικά βουβά… Είναι εκείνες που δε φοβήθηκαν να γίνουν πειραματόζωα στην επιθυμία τους να κρατήσουν ένα τριανταφυλλένιο μωρό στην αγκαλιά τους. Στάθηκαν γυμνές αφήνοντας γιατρούς να τις εξετάσουν, αφέθηκαν να τις τσιμπήσουν, να τις πονέσουν, να τις κατατρυπήσουν. Πεισματωμένες, ταγμένες σε ένα σκοπό. Ένα όνειρο. Ένα παιδί. Ένα μικρούλι πλασματάκι που θα το έβλεπαν να μεγαλώνει και να γίνεται άνθρωπος σωστός. Κι ήρθε η μέρα που αποφάσισαν πως δε θα αφήσουν κανέναν να τους στερήσει το όνειρο. Δε θα επέτρεπαν σε καμία άδικη κι αδύναμη φύση να τους αφαιρέσει τη μητρότητα. Γιατί είχαν απύθμενη αγάπη και στοργή να δώσουν. Και μπορεί να ακουγόταν εγωιστικό, αλλά είχαν κουραστεί να αγαπούν ξένα παιδιά. Ήθελαν ένα δικό τους. Και το απέκτησαν. Έγιναν οι μάνες που δε γέννησαν ποτέ.
Με μια κίνηση, δύο πλάσματα του Θεού που καταδικάστηκαν στη μοναξιά, ένωσαν τη μοίρα τους. Ένα πλασματάκι που δεν έφταιξε για την εγκατάλειψη του και μια γυναίκα που δεν έφταιξε για την αδυναμία της να γίνει μητέρα. Δύο μοναξιές που ενώθηκαν σε μια ευτυχία, κάνοντας μια οικογένεια. Εκείνες τα αγάπησαν διπλά. Κι έκλεισαν τα αυτιά στα στόματα του κόσμου. Που μιλούσε πριν, μιλούσε και μετά. Μα εκείνες, φτιαγμένες από τη στόφα της μάνας δε θα άφηναν κανέναν να πληγώσει το πολύτιμο τους. Έδωσαν απλόχερα την αγάπη και τη στοργή τους και δεν έκρυψαν ποτέ την αλήθεια από τα παιδιά. Για εκείνα ήταν οι μητέρες που τα γέννησαν από την καρδιά τους. Και που τα αγάπησαν σαν κομμάτι από την ίδια τους τη σάρκα. Αυτές οι μάνες αξίζουν το σεβασμό μας. Για το σθένος και την ατσάλινη θέληση. Μα πάνω από όλα για τη δύναμη και την αγάπη τους. Την επιλογή τους να σταθούν απέναντι σε έναν κόσμο κακό, να δεχτούν την αδυναμία τους και να τολμήσουν να γεμίσουν την καρδιά και το σπίτι τους με ένα ξένο παιδί. Που έγινε πιο δικό τους κι από δικό τους… Μα πάνω από όλα, τις θαυμάζουμε και τις αγαπάμε για την δύναμη να απαρνηθούν τη μοίρα τους. Να αρνηθούν να γίνουν οι μάνες μιας άδειας αγκαλιάς…
