Την έχω δει πολλές φορές στο δρόμο, να σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι του γιου της. Από την εκκλησία, όπου πολλές φορές τον κρατάει όρθιο προκειμένου να προσευχηθεί, μέχρι την παραλία που απολαμβάνουν και οι δυο την βόλτα τους. Τελευταία, τους είδα μαζί σε μια καφετέρια να τρώνε το παγωτό τους και χάρηκα που πλέον οι γονείς δεν προσπαθούν να κρύψουν τα παιδιά τους με κινητικές δυσκολίες μέσα στο σπίτι, αλλά επιλέγουν να βιώνουν όλα αυτά που για όλους εμάς τους υπόλοιπους θεωρούνται καθημερινότητα.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να πήγε λάθος και έτσι αυτό το κατά τα άλλα χαμογελαστό παιδί βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε αναπηρικό καροτσάκι. Πολλές φορές, ας μην κρυβόμαστε, βλέποντας ανάλογα περιστατικά γύρω μας, νιώθουμε μια λύπηση. Σκεφτόμαστε πως μπορούν να επιβιώνουν, πόσο δύσκολο θα τους είναι να βγούνε έξω, να κάνουν αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Για το συγκεκριμένο παιδί, ένιωσα μια απίστευτη χαρά.
Βλέποντας πόση αγάπη εισπράττει, την προσοχή που έχει από την μητέρα του, το ότι χαίρεται κάθε του στιγμή, χωρίς να στερείται τίποτα, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι πρέπει να αισθάνεται πραγματικά τυχερός. Εκεί που θέλω να σταθώ περισσότερο όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι σε αυτή τη μάνα, και σε κάθε μάνα που το παιδί της έχει γεννηθεί ή στην πορεία απέκτησε κάποια διανοητική ή κινητική στέρηση.
Γυναίκες, άξιες να την θαυμάζεις, να παραδειγματίζεσαι. Γυναίκες, που σπάνια τις ακούς να παραπονιούνται, που ακόμη και όταν λυγίζουν βρίσκουν τον τρόπο να σηκώνονται και πάλι, που την ώρα που κάποιες άλλες μανάδες γκρινιάζουν που το παιδί τους δεν κόβει την πιπίλα ή την πάνα, εκείνες μόνο ως αστείο το εκλαμβάνουν αφού εκείνες έχουν να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις πιο δύσκολες, αλλά ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Θυσίασαν όλη τους τη ζωή για να βρίσκονται πάντα στο πρόσωπο που τους είχε ανάγκη, ακόμη και για να φάει, να το σηκώσει στα χέρια της για να το βάλει τα ύπνο, να το ντύσει και να το πλύνει, να του διαβάσει, να είναι η παρέα του, πρωί – βράδυ. Και τι ζητάνε μόνο;
Να τα βλέπουν απλά να χαμογελάνε, να τις αγκαλιάζουν και να βλέπουν στα μάτια τους ότι ακόμη και αν δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλα, γνωρίζουν βαθιά μέσα τους και αναγνωρίζουν κάθε πράξη της. Οι γυναίκες λοιπόν αυτές, που ποτέ δεν αγανακτούν, που τρέχουν σε γιατρούς και φυσιοθεραπευτές ακόμη και όταν ξέρουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, που δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή τους η θέληση και η δύναμη, δεν άφησαν στιγμή από τα μάτια τους τα παιδιά τους, παρακαλάνε να τις έχει ο Θεός καλά για να μην μείνει το παιδί τους χωρίς βοήθεια ή καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα. Αυτές οι γυναίκες, αν μη τι άλλο, αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό μας…
