Ανοιχτά παράθυρα, τηγάνι στο μάτι, κρεμμύδι, σκόρδο, μελιτζάνες, πιπεριές, σε κάθε γειτονιά μια άλλη μυρωδιά. Γλάστρες με βασιλικό πάνω σε κάθε τραπέζι. Λευκό κρασί, μπύρες στο ψυγείο, όπως και καρπούζι, πεπόνι, ροδάκινα. Ο αέρας ασθενής, πυκνός, υγρασία, ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο. Μεσημέρι στην πόλη, ένας σκύλος ξαπλώνει σε μια σκιά, ένα αυτοκίνητο κινείται αργά. Ησυχία. Ανοίγω την τηλεόραση, ειδήσεις που πια δεν είναι ειδήσεις, επανάληψη σε όλα τα επίπεδα, στα πρόσωπα, στα νέα που δεν είναι πια νέα, στις αλλαγές που θα γίνουν κάποτε, ίσως, για το δικό μας καλό πάντα. Η ιδιωτική τηλεόραση, προβάλλει σε επανάληψη όλες τις τηλεοπτικές σειρές της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ η κρατική, από τρία κανάλια πριν, έγινε Ν1, Νsports1, Nsports2, Nhd (τα τρία τελευταία μεταδίδοντας το ίδιο πρόγραμμα), Νεριτ (χωρίς σήμα) και το προς κατάργηση κάποια στιγμή κανάλι της Βουλής να συνεχίζει να υπάρχει. Την κλείνω. Έξω, κενές θέσεις για παρκάρισμα. Στη στάση του αστικού λεωφορείου μερικά παιδιά περιμένουν.
Η παραλία γεμάτη κόσμο, ξαπλώστρες, μπάλες, μπαλάκια, παιδάκια, φαγητά, καθίσματα, ψάθες, μπουκάλια, αποτσίγαρα, πλαστικές σακούλες. Η θάλασσα πάντα εκεί, υπομονετική με τους απρόσκλητους επισκέπτες της, άλλοτε ρυτιδιασμένη, άλλοτε ήρεμη, τους δέχεται όλους, είτε είναι η πρώτη φορά, είτε η επόμενη, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Οι δρόμοι της πόλης θα αδειάσουν, οι πλατείες των χωριών θα γεμίσουν, τα στενά δρομάκια των νησιών θα πλημμυρίσουν κόσμο για λίγο, οι συνάνθρωποι μας που ζούνε στο εξωτερικό θα επιστρέψουν για τις διακοπές τους, γάμοι και βαφτίσεις θα τελεστούν, γνωστοί και φίλοι πάλι θα βρεθούν. Όλοι ψάχνουν έναν τόπο να αποδράσουν για λίγο από την καθημερινότητά τους, έστω και αν ξέρουν πως όσο μακριά και αν πάνε, πάντα τα προβλήματα τους θα τους περιμένουν στο ίδιο προκαθορισμένο μέρος.
Η νύχτα θα πέσει, τα αυτοκίνητα θα στριμώχνονται στα φανάρια, οι παραθεριστές γεμάτοι βιασύνη να επιστρέψουν, να διώξουν το αλάτι από πάνω τους, να ετοιμαστούν για μια βόλτα σε ένα πάρκο, σε μια παραλία, σε ένα θερινό κινηματογράφο, σε ένα καφενείο. Σε κάποιο ταβερνάκι, οι παρέες θα σμίξουν, τα ποτήρια θα τσουγκρίσουν το ένα το άλλο, τα πιρούνια θα ακουμπάνε με ήχο διαπεραστικό τα πιάτα, τα γέλια θα ακούγονται από μακριά. Και για λίγες ώρες ακόμη, θα υπάρχει θόρυβος, κίνηση, ζωή, μέχρι τα φώτα να σβήσουν, τα καθίσματα να αδειάσουν, οι παρέες να σκορπίσουν, όπως και τα καλοκαίρια της ζωής μας.
Υ.Γ.: Γράφω ακούγοντας το «Καλοκαιρινά ραντεβού» στα αυτιά μου και σκέφτομαι: Αυτό ήταν; Καλοκαίρι τέλος; Να πούμε καλό φθινόπωρο ή να του δώσουμε μια παράταση;
