Σε αυτό τον κόσμο ήρθαμε και κάποια στιγμή θα φύγουμε. Εκτός αν είσαι από εκείνους που πιστεύουν ότι θα ζήσεις για πάντα. Το πώς γίνεται όμως και συμπεριφερόμαστε σαν να μας ανήκει όλος ο κόσμος, δεν μπορώ να το καταλάβω. Συγνώμη που θα σε ταράξω, αγαπημένε μου, αλλά τίποτα δεν μου ανήκει. Καμία θάλασσα, κανένας ουρανός, κανένα δέντρο, κανένας δρόμος, ούτε καν ο αέρας.
Πολλές φορές, κάθομαι και αναρωτιέμαι, τι έχουμε καταφέρει σαν ανθρώπινα όντα. Καταφέραμε να έχουμε κινητό τελευταίας τεχνολογίας, μόνο που έχουμε χάσει την μεταξύ μας επικοινωνία. Μπορούμε να βλέπουμε μέσω ίντερνετ τον θείο ή τον ξάδελφο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου και να μιλάμε live, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπο μας στα μάτια. Έχουμε ένα προφίλ σε δυο και τρία κοινωνικά δίκτυα, μοστράρουμε τις καλύτερες φωτογραφίες μας, και όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μου φαίνεται ότι δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε ουσιαστικά. Η αλήθεια, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι πως ενώ έχουμε τόσα μέσα για να επικοινωνούμε, έχουμε καταφέρει και έχουμε χάσει κάθε επαφή. Είτε με τον εαυτό μας, είτε με τους γύρω μας.
Που είναι η ψυχή μας; Που βρίσκεται η λογική μας; Εκείνο το πάθος που έχει χαθεί; Ο ρομαντισμός μας; Όλα τα κάνουμε γρήγορα, όλα τα κάνουμε χωρίς να σκεφτούμε, πολλές φορές γιατί «έτσι πρέπει». Δεν έχουμε καμία δικαιολογία και ντρέπομαι όταν βλέπω έναν πατέρα να μην μπορεί να περάσει από το πεζοδρόμιο με τα καροτσάκι του παιδιού του, αφού κάποιος έχει βάλει φαρδιά πλατιά την αυτοκινητάρα του πάνω στον πεζόδρομο. Για την «γαϊδούρα» που έχει στρογγυλοκαθίσει και δεν παραχωρεί τη θέση της στην ηλικιωμένη που κάθεται όρθια και δεν φτάνει ούτε το χερούλι να πιάσει για να κρατηθεί. Για τον «γρήγορο» που σου σπάει τα νεύρα αφού με το που θα ανάψει το πράσινο, κατά ένα μαγικό τρόπο θα πρέπει να εκτιναχθείς. Για την ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε πράγματα και καταστάσεις. Για την τζάμπα μαγκιά και τον τσαμπουκά μέσω του οποίου νομίζουμε ότι ανεβαίνουμε επίπεδο. Υπάρχουν τόσα και τόσα που καθημερινά με ενοχλούν. Μπορεί για κάποιους να είμαι σκληρή, αλλά ρε γαμώτο έχω μια ελπίδα ακόμη.
Ότι, κυρίως μέσα των παιδιών, θα «κολλήσουμε» και εμείς και θα αρχίσουμε να χαμογελάμε, να συμπονούμε, να σεβόμαστε, να ενδιαφερόμαστε, να βοηθάμε, να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε. Και θέλω να σε προβληματίσω και εσένα, όπως προβληματίζομαι και εγώ: Αφού μπορούμε να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο, γιατί δεν τον επιλέγουμε;
