Πραγματικά, με χαροποιεί το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι σύλλογοι ευαισθητοποιούνται στο θέμα της προσφοράς αίματος, με πρόσφατο παράδειγμα την ομάδα του Ολυμπιακού, όπου διοίκηση, τεχνικό τιμ, ποδοσφαιριστές, αλλά και απλοί φίλαθλοι, χάρισαν λίγο χρόνο από την ζωή τους για να δώσουν αίμα.
Το παράδειγμα αυτό σίγουρα πρέπει να το μιμηθούν και άλλοι. Και δεν μένω σε επίπεδο συλλόγων, αγαπημένε μου αναγνώστη. Εγώ και εσύ πρέπει να κάνουμε τη διαφορά.
Διαβάζω, πως σύμφωνα με έρευνες, το 75% των ανθρώπων μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή της ζωής του μετάγγιση αίματος. Μην πας μακριά. Σκέψου το στενό σου κοινωνικό περιβάλλον και πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους που σφύζουν από υγεία, αιμοδοτούν συστηματικά. Το ποσοστό μάλλον είναι απογοητευτικό… Παρόλα αυτά είναι δεκτικοί στο να βοηθήσουν άμεσα σε μια ανάγκη. Ποτέ δεν αμφέβαλα για την ευαισθησία μας και την προθυμία μας να βοηθήσουμε, ίσα-ίσα πάντα πίστευα ότι υπάρχουν τα καλύτερα δείγματα προσφοράς και συμπαράστασης γύρω μας. Προχθές, άκουγα στο ραδιόφωνο να γίνεται έκκληση.
Κάποιος συμπολίτης μας χρειαζόταν δυο μπουκάλες με αίμα. Άγνωστο πόσοι έσπευσαν να βοηθήσουν. Σίγουρα μέσα σε αυτούς δεν ήμουν ούτε και εγώ. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, εσύ τώρα, αγαπημένε μου, που διαβάζεις, μπορεί σωματικά να μπορείς να προσφέρεις αίμα, αλλά δεν το έχεις κάνει μέχρι σήμερα γιατί κανείς δεν σου το έχει ζητήσει. Άλλοι δεν τα πάνε καλά με τις βελόνες, άλλοι βλέπουν νοσοκόμο και γιατρό και αλλάζουν γωνία. Μπορεί και όλα αυτά μαζί να αποτελούν δικαιολογίες. Και αν θέλεις τη γνώμη μου; Αν θέλουμε στην πορεία να μην φτάνουμε στο σημείο να ζητάμε αίμα μέσω ραδιοφώνου ή εφημερίδας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μάθουμε από μικρές ηλικίες στα παιδιά το πόσο σημαντικό είναι να προσφέρεις αίμα. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί ένα περιβάλλον που όχι μόνο θα ικανοποιεί τις ανάγκες για αίμα, αλλά και γενικότερα σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής.
Στη χώρα ξέρουμε, έχουμε συναίσθηση αλλά δεν πράττουμε σύμφωνα με όσα σκεφτόμαστε ή έστω με όσα θέλουμε να ευαγγελιζόμαστε.
Στην Ελλάδα του δημοσίου υπαλλήλου και της υποχρεωτικής στράτευσης οι αιμοδοτικές άδειες είναι ένα καλό κίνητρο να εξαγοράσουμε λίγο συνείδηση. Δε με ενοχλεί αλλά θα ήθελα να δουλεύει πιο ρομαντικά η κοινωνία μας. Και μιας και στη ζωή αυτή όλοι έχουμε δικαίωμα, καλό θα είναι με όποιον τρόπο και όποτε μπορούμε να προσφέρουμε. Είτε αυτό είναι αίμα, είτε κάτι που μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή κάποιου συνανθρώπου μας.
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, όταν βλέπουμε οικογένειες να υποφέρουν από κάποια αρρώστια δικού τους ανθρώπου, και όταν χωρίς κόπο μπορούμε να προσφέρουμε λίγη χαρά, μέσα στη στεναχώρια τους, μη τους το στερήσουμε. Και προπαντός, μη στερήσουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό την ικανοποίηση ότι σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε μόνο για να περνάμε εμείς καλά, αλλά πως κάποτε θα φύγουμε και εμείς, αλλά έχοντας βάλει το δικό μας λιθαράκι για να γίνει η ζωή λίγο καλύτερη…
