Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά. Οι πολιτικές εξελίξεις δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε. Σε λίγες ημέρες τα σχολεία θα κλείσουν για τις γιορτές και οι μεγάλοι ψάχνουν τρόπους να βγάλουν πέρα τις υποχρεώσεις τους. Τα γεγονότα τρέχουν, οι πληροφορίες διαδέχονται οι μια την άλλη, οι εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια μας με ταχύτητα φωτός, τα συναισθήματα εναλλάσσονται, αλλά σχεδόν όλα περνούν απαρατήρητα. Η ανέχεια και η εξαθλίωση των συμπολιτών μας την ίδια ώρα έχει φτάσει σε απίστευτο σημείο. Και όμως, το συνηθίσαμε και αυτό. Λέμε ότι βιώνουμε οικονομική κρίση και το θεωρούμε πλέον δεδομένο ότι τα πράγματα έτσι είναι και δεν αλλάζουν, τα αποδεχόμαστε και πλέον έτσι πορευόμαστε. Και όμως. Όλη αυτή η εξαθλίωση, που δεν την βιώνουμε εμείς ως λαός, αλλά και άλλοι, όπως οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, φέρνει μπροστά στα μάτια μας τη μορφή της δυστυχίας που βιώνουν συνάνθρωποι μας. Και από την άλλη όμως, την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνουν προς τους πρόσφυγες, οι κάτοικοι των νησιών της μεθορίου, οι οποίοι, σε καθημερινή βάση βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν. Οι κάτοικοι των νησιών αυτών, δεν φοβούνται, δεν αποστρέφουν το πρόσωπο τους, αλλά καλούνται, καθημερινά, να κοιτάξουν στα μάτια τον συνάνθρωπο τους, που μπορεί να ήταν ο αδελφός, ο πατέρας ή ο φίλος τους, να του απλώσουν χέρι βοηθείας, να τον αγκαλιάσουν, να του προσφέρουν από το υστέρημα τους, να τους περιθάλψουν. Χαμένοι μέσα στα δικά μας προβλήματα, δεν βλέπουμε ή κάνουμε πως δεν βλέπουμε, ανθρώπους να παλεύουν να σωθούν μέσα στη θάλασσα, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα, κλαίνε πάνω από τα άψυχα σώματα των παιδιών τους και σπαράζουν για την αδικία της ζωής και το παιχνίδι της μοίρας. Για ποια ανθρωπιά εξακολουθεί λοιπόν να μιλά η Ευρώπη; Για ποια αλληλεγγύη; Κανείς δεν σκέφτεται τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όσο θα μπαίνουμε στη καρδιά του χειμώνα; Διαβάζω, ότι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες, βρίσκονται σε αναμονή του διακινητή προκειμένου να ανέβουν τον δικό τους Γολγοθά. Έναν Γολγοθά, που δεν τον επέλεξαν. Και μπορεί ακόμη ο καιρός να «κρατά», αλλά σε λίγο καιρό θα πάψει να είναι σύμμαχός τους. Αγαπημένε μου, όσο κρίσιμα και αν θεωρούμε τα δικά μας προβλήματα, που ξέρω ότι είναι πάμπολλα, δεν θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Ας βοηθήσουμε, ας επουλώσουμε πληγές, ας συνεισφέρουμε όλοι από το υστέρημα μας και ας βοηθήσουμε. Άνθρωποι είναι όλοι, μη το ξεχνάμε και ειδικά να το θυμόμαστε και μετά τις γιορτές…
