Ενώ λοιπόν ζούμε στην εποχή του «ΔΕΝ», «ΔΕΝ έχουμε λεφτά», «ΔΕΝ πληρώνω», «ΔΕΝ ανήκω πουθενά», «ΔΕΝ φταίω για τίποτα», «ΔΕΝ έχω όρεξη για τίποτα» κ.τ.λ., όλοι μας ζητούν και μας «προτρέπουν» να βοηθήσουμε την χώρα να βγει απ’ την κρίση. Σαν να βρίσκεσαι στην φυλακή και να σου ζητούν να πληρώσεις το ρεύμα. «Βγάλε με απ’ την φυλακή και τότε, αφού βγάλω ένα μεροκάματο θα τσοντάρω και εγώ κάτι ρε φίλε…».
Αντί λοιπόν να μας πνίγουν τα κατηγορηματικά «ΔΕΝ» που δεν βγάζουν πουθενά, ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε και τα «ΔΕΝ» εκείνα θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Όπως το «ΔΕΝ ψηφίζω τα λαμόγια!». Γιατί μην μου πεις ότι οι κυβερνήσεις βγαίνουμε μόνο με ρουσφέτια. Δεν λέω είναι υπέρογκος ο αριθμός των «βολεμένων» αλλά δεν είναι και τόσοι πολλοί που να εκλέξουν κυβέρνηση. Τώρα αν όλο τους το σόι θέλει να προσκυνάει εκείνον που έμπασε τον ξάδερφο, κουμπάρο ή μπατζανάκη τους στο δημόσιο είναι δικό τους πρόβλημα. Πρόβλημα ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Κι αν στη Χούντα δεν επιτρεπόταν να έχεις απόψεις, σήμερα φυλακίζουν το μυαλό τους σε μία ελπίδα διορισμού. Έτσι καταντήσαμε, να πέφτουμε στην ανάγκη του καθένα, ζητώντας κάτι που εξ αρχής θα έπρεπε να είχαμε. Να σου πω, αγαπημένε μου αναγνώστη, να ξυπνήσεις, υπενθυμίζοντας σου ότι όλο σου το σόι μπορεί να καλοβολεύτηκε, αλλά για σένα δεν υπάρχει χαΐρι και προκοπή, το θεωρώ ανούσιο.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, είναι και οι πολίτες εκείνοι που είναι όμηροι των βουλευτών. Πολίτες που αν χρειαστεί να μπουν στην εντατική μετά από κάποιο πρόβλημα υγείας ή ατύχημα, πρέπει να πέσουν τηλέφωνα σε βουλευτές οι οποίοι έχουν τις γνωριμίες για να σου βρούνε κρεβάτι. Δηλαδή ή γίνεσαι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή πεθαίνεις. Και αν αυτό δεν είναι τρομοκρατία τότε τι είναι; Και όταν με το καλό γίνεις καλά και πάρεις εξιτήριο θα είσαι υποχρεωμένος μία ζωή εσύ και η οικογένεια σου να ψηφίζεις τον σωτήρα σου και μάλιστα με ευχαρίστηση αφού στο κάτω-κάτω είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά σου έσωσε τη ζωή.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν θα μπεις στη διαδικασία να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές για να βρεις μια δουλειά.
Έτσι λοιπόν, μέσο για εργασία αλλά μέσο και για υγεία. Για να μην πεινάσεις και να μπορείς να απολαμβάνεις την ζωή γίνε το κατοικίδιο τους. Ποια η λύση; Μια γνωριμία, φυσικά, δεν αποτελεί κριτήριο για την ψήφο μας. Λίγο σεβασμός προς τον εαυτό μας θα μας οδηγήσει σε πιο καθαρή σκέψη. Το να πουλάμε έτσι την ελεύθερη σκέψη μας και να αδυνατούμε να έχουμε προσωπικές απόψεις πάνω στα πράγματα δεν μας οδηγεί πουθενά. Και εν τέλει αν έχεις την ανάγκη να ανήκεις κάπου, γίνε μέλος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή ενός πολιτιστικού συλλόγου και όχι σκυλάκι κάποιου κόμματος. Ένα είναι το κοινωνικό σύνολο που θα πρέπει να ανήκουμε όλοι οι άνθρωποι, το χωριό μας, η χώρα μας ο κόσμος όλος.
