Είχα καιρό να περάσω από το πάρκο της γειτονιάς μου, τι και αν βρίσκεται δυο βήματα από το σπίτι μου. Πέρασα προχθές τυχαία, και όλως παραδόξως, διαπίστωσα πως υπάρχει αρκετός κόσμος που πηγαίνει και απολαμβάνει την ομορφιά του πράσινου. Το πάρκο της γειτονιάς μου έχει ακόμη ζωή. Μπορεί να μην είναι πολλοί οι «παραβρισκόμενοι», αλλά γονείς εξακολουθούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους για παιχνίδι, νέοι, όπως και εμείς κάποτε, κάθονται με τους φίλους τους και μιλάνε με τις ώρες, άλλοι παίζουν μπάσκετ, παππούδες ξαποσταίνουν στο παγκάκι. Αυτά την ημέρα, βράδυ δεν ξέρω τι γίνεται. Και σκέφτομαι, πως την προηγούμενη δεκαετία δεν ήταν καθόλου «in» να βγεις για βόλτα με την παρέα σου στις πλατείες ή στα πάρκα. Όλοι προτιμούσαν «τον καλό κόσμο» ενός café που να ταιριάζει στα γούστα τους, όσες φορές κι αν έβγαιναν την εβδομάδα. Όπως γνωρίζουμε όλοι πλέον, εκείνη την περίοδο λεφτά υπήρχαν. Με τον καιρό ο Βολιώτης απομακρύνθηκε πολύ από τα πάρκα και τις πλατείες γιατί είχαν πολύ «αλβανίλα» για τα γούστα του, όπως συνήθιζε να λέει.
Οι οικονομικά ασθενέστεροι αλλά και απροσάρμοστοι ακόμα στη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα αλλοδαποί ήταν αυτοί που βρήκαν χώρο εκεί. Μετανάστες, ναρκομανείς και, στα χρόνια της κρίσης πλέον, άστεγοι.
Η κρίση όμως εκτός από τους άστεγους έφερε και νέα δεδομένα στην αγορά και ο Βολιώτης πλέον δεν ξοδεύει αυτά που ξόδευε για καφέδες και λοιπές εξόδους. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια αισθητή στροφή προς τις πλατείες όπου κάποιος μπορεί να περάσει χρόνο με παρέα ανέξοδα. Ακόμα κι έτσι πάντως τα πάρκα θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή πράγμα που όμως δεν συμβαίνει, κι αυτό γιατί πολλοί προτιμούν να μειώσουν τις εξόδους τους μέσα στη βδομάδα.
Μήπως είμαστε αρκετά σνομπ για να κατεβούμε στα πάρκα; Γιατί όμως όταν βγαίνουμε στο εξωτερικό, δεν σταματάμε να θαυμάζουμε τους πράσινους πεζόδρομους, τους χώρους όπου οι περισσότεροι διασχίζουν για να πάνε στις δουλειές τους, να κάνουν τα ψώνια τους ή θα δώσουν το ραντεβού τους; Μήπως , λέω μήπως, αγαπημένε μου αναγνώστη, στη χώρα που έχουμε μάθει για όλα να μας φταίει το κράτος, ενώ εμείς αποποιούμαστε πάντα τις ευθύνες μας, είναι καιρός να μάθουμε να διεκδικούμε με πράξεις αυτό που αξιώνουμε για τον εαυτό μας; Παραφράζοντας το γνωστό γνωμικό για τους πολιτικούς, μήπως έχουμε τα πάρκα που μας αξίζουν;
