Πάντα για να γίνουν οι σκέψεις γραφή, για να αποτυπωθούν τα συναισθήματα σε μια κόλλα χαρτί, πρέπει να υπάρξει η σπίθα. Κάτι να βάλει φωτιά, να ξυπνήσει κάτι. Σήμερα, για λίγα λεπτά, το βλέμμα μου κόλλησε στο απέναντι γραφείο. Κάθε μέρα, τους τελευταίους μήνες, μαζί. Στην πίεση και το άγχος της δουλειάς αλλά και σε εκείνες τις ώρες χαλάρωσης στο τέλος της ημέρας. Όταν όλα έχουν περάσει και μπορούμε να μιλήσουμε. Πολλές φορές συνεννοούμαστε μόνο με τα μάτια. Χωρίς να πούμε λέξη. Σήμερα το βλέμμα μου στάθηκε εκεί.
Σε έναν άνθρωπο που βλέπω κάθε μέρα, που είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Σήμερα δεν προσπέρασα. Η ματιά μου έμεινε εκεί. Ήρθαν στο μυαλό μου στιγμές και περιστατικά έντασης και χαράς και χαμογέλασα. Μέρες που ξεκίνησαν δύσκολα. Που ο καθένας μας έφερε το βάρος των προσωπικών του προβλημάτων και σκέψεων στο γραφείο. Για να ακουμπήσει κάπου. Να ξαποστάσει λίγο. Να ακούσει η μία την φωνή της άλλης. Κάποιες φορές η εικόνα του γραφείου για αυτό το λόγο γίνεται λυτρωτική. Ένα μικρό λιμάνι που μπορείς να βάλει τις σκέψεις σου σε τάξη. Ένα κλεισμένο δωμάτιο που θα σου δώσει την δύναμη να συνεχίσεις πιο δυνατά. Σήμερα το βλέμμα μου σταμάτησε εκεί. Και κατάλαβα.
Δεν είναι «δουλειά γραφείου» η μεταξύ μας σχέση. Είναι μια ουσιαστική σχέση ζωής. Μακριά από τα σπίτια μας και τις προσωπικές μας στιγμές. Είναι όμως ο πιο άμεσος μου άνθρωπος. Η πρώτη μου σκέψη για παρηγοριά. Για την χαρά και την λύπη, την ένταση και την δημιουργία της κάθε μέρας ξεχωριστά. Ότι μπορεί να φέρει η κάθε ανατολή και η μηχανή του γραφείου που κάθε μέρα ξεκινά να δουλεύει χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις. Μηχανικά δουλεύουμε, μηχανικά αγχωνόμαστε, μηχανικά ηρεμούμε, μηχανικά δημιουργούμε και πάμε παρακάτω. Σήμερα είναι αλλιώς.
Δεν ξέρω αν ένα κείμενο μπορεί να κάνει και άλλους να προσέξουν τον απέναντι τους. Αν λίγα λεπτά της ώρας μπορούν να μετατρέψουν μια απλή καθημερινή εικόνα σε πίνακα μεγάλης αξίας. Ίσως. Αξίζει τον κόπο, όμως. Νομίζω ότι φιλίες που δημιουργήθηκαν μέσα από την καθημερινότητα μας είναι κομμάτι της ίδιας μας της ζωής. Εικόνες που θα έχουμε στο μυαλό μας μέχρι τα γεράματα μας. Όπως η κολλητή μας στο σχολείο. Μόνο που όσο προχωράει η ηλικία, η αξία ανεβαίνει. Γιατί βαραίνουν οι ώμοι με περισσότερα. Ανάλογα με την πορεία του καθενός, η κούραση των δυσκολιών λειτουργεί «αθροιστικά». Εγώ σήμερα ξεκουράστηκα. Νιώθω τις μπαταρίες γεμάτες. Ως χώρα περνάμε δύσκολες στιγμές. Ως άτομα επίσης. Ο καθένας για τους λόγους του. Κοιτάξτε απέναντι… Μακάρι το πρόσωπο που κάθεται απέναντι σας να είναι σαν αυτό που βλέπω εγώ. Ο δικός σας πίνακας να είναι τόσο όμορφος σαν τον δικό μου. Να έχετε όλοι σας έναν τέτοιο μικρό θησαυρό. Ο δικός σας απλός καθημερινός άνθρωπος να είναι μια «αναπνοή» στον καθημερινό αγώνα δρόμου. Μια μικρή «ανάσα ζωής».
