Υπάρχει, αγαπημένε μου αναγνώστη, μια λέξη όταν ανοίξεις το λεξιλόγιο που ονομάζεται «τσίπα» και «φιλότιμο». Σίγουρα τις έχεις ακούσει, ίσως να σε αντιπροσωπεύουν κιόλας και πολύ χαίρομαι αν συμβαίνει το δεύτερο, σε μια εποχή που ως έννοιες τείνουν να εκλείψουν. Θα μείνω στην τσίπα. Ξέρεις, αυτή που έχουμε θεσπίσει εμείς και αφορούν τις σχέσεις μας, ερωτικές ή φιλικές, την οικογένεια, τους φίλους μας, το πώς συμπεριφερόμαστε στον συνάνθρωπό μας.
Όλοι όσοι διαθέτουν, έστω και λίγη από αυτή, βάζουν μπροστά τα στήθη τους για να προστατέψουν τόσο τον εαυτό τους, αλλά και τους γύρω τους από τυχόν λάθη και κακοτοπιές. Και πολύ χαίρομαι που σε τέτοιους δύσκολους καιρούς ανακαλύπτω, με δυσκολία βέβαια, ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που τιμούν τα παντελόνια τους, άντρες και γυναίκες, είναι άξιοι και αξιοζήλευτοι, θα παραδεχτούν το λάθη τους, δείχνοντας ότι διαθέτουν και μπέσα και θα είναι ξεκάθαροι εξ αρχής.
Είναι εκείνοι που ποτέ δεν θα τους δεις να φορούν μάσκα, να προσποιούνται κάτι το οποίο δεν είναι, που διαθέτουν αυτό που λέμε κότσια και παραδέχονται την αλήθεια, ακόμη και αν δεν τους συμφέρει. Με όποιο κόστος και ότι κακό ίσως μπορεί να δημιουργήσει σε εκείνους να την υπερασπιστούν. Είναι εκείνοι που δεν ξέρουν τι πάει να πει αλαζονεία, που οι αξίες τους ακολουθούν σε κάθε βήμα τους, δεν έχουν «καβαλήσει» ποτέ καλάμι, δεν είναι εγωιστές. Δεν είναι από εκείνους που θα σου την κάνουν την «κουτσουκέλα», δεν θα σε προδώσουν, δεν θα αποδειχθούν ανθρωπάκια σε μια δύσκολη στιγμή, δεν θα κοιτάξουν τον εαυτούλη τους όταν έρθει η στραβή. Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα.
Ότι στις μέρες μας τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν. Γεγονός, δεν αντιλέγω. Παλιά ήταν αλλιώς τα πράγματα. Το να ήταν ο άλλος μπεσαλής ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η τσίπα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι στο χαρακτήρα κάποιου. Υπήρχε σε αφθονία. Κατανοώ ότι η σκληρή πραγματικότητα της ζωής μας έχει κάνει επιφυλακτικούς. Καταλαβαίνω επίσης ότι δεν είμαστε όλοι άγιοι, όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως ορισμένοι άνθρωποι μπορούν και πέφτουν ήσυχοι να κοιμηθούν το βράδυ, όταν γνωρίζουν μέσα τους ότι δεν φέρθηκαν σωστά και με ανάλογη τσίπα σε έναν συνάνθρωπο τους. Η ατάκα «έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο», ακούγεται όλο και περισσότερο και κάπου εδώ φτάνουμε στο δικό μας λάθος. Ναι, αν μπορείς, σώσε τον κόσμο και αν πάλι σου είναι δύσκολο, τουλάχιστον σώσε πρώτα τον εαυτό σου και ύστερα το άνθρωπο που σου ζητά βοήθεια. Ο κόσμος μπορεί να μην είναι ιδανικός, η ζωή να διαφέρει από ένα παραμυθένιο σκηνικό, γι αυτό ας έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά. Και ας αποδείξουμε το αντίθετο από αυτό που λένε κάποιοι ότι η μπέσα είναι για λίγους, ενώ η «λαδιά» για τους πολλούς.
