Σκέψου, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι ξυπνάς μια μέρα και τίποτα από εκείνα που θεωρούσες απαραίτητα στην ζωή σου, άψυχα στην ουσία, δεν έχουν καμία αξία. Τι θα έκανες; Θα άλλαζες πλεύση; Τι θα επέλεγες να κάνεις; Θα έβαζες στην άκρη τον εγωισμό σου; Θα σήκωνες το τηλέφωνο και θα έπαιρνες τον φίλο, που λόγω μιας χαζής παρεξήγησης έχετε να μιλήσετε χρόνια τώρα; Θα ζητούσες συγνώμη από κάποιον που πλήγωσες; Θα καθόσουν με τις ώρες με τον άνθρωπο σου για να μιλήσετε για όλα όσα καιρό τώρα κρύβεται ο ένας από τον άλλον; Θα μπορούσες πιστεύεις να εξωτερικεύσεις όλα αυτά που νιώθεις; Ξέρω, έχεις καιρό να φερθείς ανθρώπινα. Νόμιζες ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω από τα λεφτά, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις. Ξέχασες πως είναι να συμπεριφέρεσαι με απλότητα. Σου έλειψε μια βόλτα στα μαγαζιά, και ας μην έχεις μια να αγοράσεις τα παπούτσια που σου άρεσαν. Σου έλειψε λίγος ελεύθερος χρόνος, και ας μην κάνεις απολύτως τίποτα.
Λίγος χρόνος αποκλειστικά και μόνο για σένα. Αυτό ναι, σου έλειψε πολύ. Όπως λείπει και στον καθένα από εμάς που βάλαμε τη ζωή μας να κινείται σε μια ροή εντελώς υλική. Μέχρι που σου έρχεται μια «σφαλιάρα» από εκεί που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είμαστε, πως τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την υγεία μας, πως δεν αξίζει να έχουμε τόσο άγχος και να μας βάζουν κάτω τα προβλήματα. Μάθαμε να παλεύουμε για τα προβλήματα και όχι για τους δικούς μας ανθρώπους. Ξεχάσαμε ποια είναι η φύση του ανθρώπου. Πληγώνουμε τους γύρω μας, στην προσπάθεια μας να μην πληγωθούμε εμείς. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, μήπως και μας προδώσουν. Φοβόμαστε να ζήσουμε, γιατί σκεφτόμαστε τι θα πουν οι γύρω μας. Αυτό το φόβο να μπορούσαμε να νικήσουμε, αγαπημένε μου. Αυτό το φόβο που μόνο πίσω μας κρατάει, δέσμιους στα παιχνίδι που εκείνος επιλέγει για εμάς. Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση ν΄ αλλάξει αυτό.
Από εμάς εξαρτάται βέβαια, θα μου πεις. Αλλά μη φτάσουμε στο σημείο να μας έρθει πρώτα η «σφαλιάρα» που σου έλεγα, για να ταρακουνηθούμε. Γιατί τότε, έχω την εντύπωση, ότι θα είναι ήδη αργά για να κερδίσουμε πράγματα, αλλά κυρίως ανθρώπους. Τότε θα είναι αργά να πούμε εκείνο το συγνώμη, το σ’ αγαπώ ή το ευχαριστώ σε κάποιον. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τόσο. Σήμερα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Το θέμα είναι να μετριάσεις το φόβο μέσα σου. Να μη σε «τρώει». Με καθαρή συνείδηση, με καθαρή ματιά, με ανοιχτή καρδιά να μπορέσουμε να κάνουμε ότι καλύτερο. Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Η ζωή ξέρει. Και ανταποδίδει και ανταμείβει.
