Ε, όχι. Δεν μπορώ να το δεχτώ ότι όλοι είμαστε τρελοί. Δεν γυαλίζει όλων το μάτι. Δεν νευριάζουμε με το παραμικρό, ούτε ξεσπάμε τα νεύρα μας επειδή έτσι μας κατέβηκε. Κάποιοι μπορεί να περνάνε και αυτή τη φάση, δεν λέω. Να είναι λίγο παραπάνω ευέξαπτοι, να το πω πιο ευγενικά, αγαπημένε μου αναγνώστη. Άλλοι πάλι, μπορεί να τους τα έφερε έτσι η ζωή και να έγιναν στην πορεία. Γιατί μη νομίζεις, αν η καθημερινότητα σου είναι σκέτη τρέλα, δεν θέλει και πολύ να ξεπεράσεις τα όρια. Λίγα τραβάμε ως κοινωνία; Λίγα βιώνουμε;
Αυτό, λίγο πολύ το ξεπερνάμε. Λίγη σημασία έχει. Εκεί που στέκομαι εγώ είναι πως η ζωή, κάπως πάντα τα φέρνει και «τραβάμε» σαν μαγνήτης την ηλιθιότητα. Και σκέφτομαι τώρα. Ή οι ηλίθιοι έχουν εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό που εντάξει κάποιος θα σου πετύχει, ή όντως υπάρχει κάποιος μαγνήτης, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το πράγμα. Γι αυτό σου λέω. Δεν γεννηθήκαμε με νεύρα, αλλά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τέτοιες περιπτώσεις, τα αποκτάς στο λεπτό. Δεν το παίζω έξυπνη, προς Θεού. Πιστεύω όμως ότι είμαι αρκετά λογική ώστε να γνωρίζω πως προφανώς και δεν τα ξέρω όλα. Ούτε επίσης πιστεύω ότι το να έρθω στα χέρια με κάποιον συμπολίτη μου, επειδή έχει αντίθετη άποψη από τη δική μου με κάνει πανίσχυρο στα μάτια των γύρω μου, μη κατανοώντας ότι απλώς με ανακηρύσσει σε άνθρωπο δίχως ίχνος πολιτισμού που ταυτόχρονα μπορεί να αποκτήσει άνετα το δίπλωμα της ηλιθιότητας. Θα μου πεις τι να κάνουμε. Η ηλιθιότητα, όπως και η βλακεία, είναι ανίκητη. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Δεν διστάζει πουθενά. Και σου μιλώ για ανθρώπους που ανοίγουν το στόμα τους και εκφέρουν άποψη για το κάθε τι, όταν εσύ που τους ακούς αναρωτιέσαι αν πραγματικά μπορούν να δέσουν ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους. Είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να βλέπεις την μετανάστευση με άλλο μάτι, μπας και γλιτώσεις από δαύτους. Είναι οι άνθρωποι που συνεχώς βρίζουν όσους κατέχουν θέση στο δημόσιο, αλλά δεν το έχουν και σε πολύ να σου πάρουν την θέση στην ουρά της τράπεζας. Είναι οι άνθρωποι που ότι και να τους «πασάρεις» εκείνοι θα το πιστέψουν και θα το «φάνε» αμάσητο που λέμε. Είναι οι άνθρωποι που σε φέρνουν σε τέτοιο βαθμό εκνευρισμού με τις μπαρούφες που εκστομίζουν, με τον τρόπο που συμπεριφέρονται, με την κόρνα που θα πατήσουν για να ξεκινήσεις πριν καν ακόμη ανάψει πράσινο, που θα φυσάνε τον καπνό από το τσιγάρο πάνω σου, που θα σου τηλεφωνήσουν στο σταθερό και θα σε ρωτήσουν αν είσαι σπίτι.
Είναι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι με τα λεφτά εξαγοράζονται. Είναι οι άνθρωπο που αν καμιά μέρα σε θυμώσουν τόσο και τους ρωτήσεις αν όντως είναι ηλίθιοι ή προσποιούνται δεν θα ξέρουν τι ακριβώς να σου απαντήσουν, εκτός από ένα «σιγά τα νέα». Και κάπου εκεί γύρω όλοι οι υπόλοιποι να αναρωτιόμαστε αν όλοι αυτή η μαζεμένη βλακεία είναι λόγω των καταστάσεων ή ήταν πάντα έτσι και εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Και σε ρωτώ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Γιατί δηλαδή είναι αποδεκτό να είναι κάποιος βλάκας, ενώ κατακρίνεται όποιος το υποδείξει για κάποιον;
