Τι ωραίος ο μήνας που μόλις μπήκε. Μάρτιος, αγαπημένε μου αναγνώστη, ο μήνας που ευνοεί καινούργια ξεκινήματα, που αναγεννιέται η φύση, που αναγεννιόμαστε κι εμείς. Ο μήνας που μας «ξυπνά» από τα χειμερινά αισθήματα και συναισθήματα και που μας δίνει δύναμη, λόγω και των καιρικών συνθηκών που μας επιφυλάσσει. Και τι θυμόμαστε κυρίως όταν μπει ο Μάρτης; Φυσικά την κόκκινη κλωστή, δεμένη με άσπρη, που μετατρέπεται σε ένα βραχιολάκι, τον αλησμόνητο «μάρτη» που η παράδοση το θέλει να το φοράμε για να μην μας κάψει ο ήλιος. Με μεγάλο παράπονο το λέω, γιατί από χθες παρακαλώ όλους να μου φτιάξουν έναν για να βάλω εγώ, μα κανείς δεν φιλοτιμήθηκε. Πολύ όμως χάρηκα που είδα παιδάκια, ακόμη και μεγαλύτερους να μην ξεχνούν να τον φορέσουν, τηρώντας κατά γράμμα ένα έθιμο με το οποίο μεγαλώσαμε.
Σίγουρα θα θυμάσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, τον παππού, την γιαγιά ή την μητέρα σου, να σου φτιάχνει ένα τέτοιο βραχιολάκι. Στο σχολείο, γινόταν χαμός την 1η του μήνα. Ο συναγωνισμός μεγάλος. Ποιανού είναι το καλύτερο, που ανάθεμα κι αν γνωρίζαμε τότε γιατί ακριβώς το φορούσαμε. Ξέραμε όμως ότι έπρεπε. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι η σημασία του «μάρτη» στο χέρι μας είναι ότι επειδή τα παιδιά, τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου θα έβγαιναν από το σπίτι τους για να καλωσορίσουν την άνοιξη με ατελείωτο παιχνίδι, πίστευαν οι μεγαλύτεροι πως με το βραχιολάκι αυτό θα προστατεύονταν από τις ακτίνες του ήλιου. Λευκό για την αθωότητα, κόκκινο για την χαρά. Μόλις τελειώσει ο μήνας, το έθιμο θέλει τα βραχιόλια να τοποθετούνται πάνω σε δέντρα, έτσι ώστε να τα πάρουν τα χελιδόνια και να χτίσουν την φωλιά τους. Αλήθεια, εσύ φόρεσες φέτος «μάρτη», ή μήπως θεωρείς τον εαυτό σου πολύ μεγάλο πλέον για κάτι τέτοιο; Εντάξει, δεν είπε κανείς ότι δεν μεγαλώσαμε. Καμία αντίρρηση. Χαθήκαμε μέσα στην καθημερινότητα και ήρθε η στιγμή να βλέπουμε τα παιδιά με τα «μαρτάκι» στα χέρια τους και να γυρίζουμε λίγο πίσω. Κοιτάμε αυτά τα μικρά χεράκια, και θυμόμαστε τα δικά μας.
Εκείνα τα χέρια που ήταν γεμάτα από γρατσουνιές και χώματα από ατελείωτο παιχνίδι στο πάρκο. Και θυμόμαστε πρόσωπα που πλέον δεν βρίσκονται κοντά μας, πηγαίνουμε στην παλιά μας γειτονιά, βλέπουμε τους παλιούς μας φίλους, θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις. Και αναρωτιόμαστε. Που να πήγε όλη εκείνη η αθωότητα μας; Πως κατάφερε ο χρόνος να την συμπαρασύρει μαζί του; Δεν θα ήθελες για λίγο πάλι να έβρισκες την παιδική σου ανεμελιά; Τι σου λέω τώρα ε; Κι όμως, κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα ξεριζώσεις από μέσα σου, πόσο μάλλον τις παιδικές σου αναμνήσεις. Πάντα κάτι θα έρχεται να μας θυμίζει αυτά που κάναμε και νιώθαμε ως παιδιά, έστω και για λίγο. Και ξέρεις κάτι; Ίσως αυτό το μικρό βραχιολάκι, να μην είναι τίποτα άλλο από μια κόκκινη και άσπρη κλωστή μαζί δεμένη, όμως όταν το κοιτάς ή ακόμη καλύτερα όταν το φοράς, έχει τη δύναμη να σου θυμίζει όλα όσα όμορφα πέρασες ως παιδί. Καλό μήνα αγαπημένε μου…
