Πολλές φορές, έχω πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάζω τα πουλιά όταν πετάνε και να φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση τους. Δεν ξέρω αν έχεις και εσύ σκεφτεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, τον εαυτό σου να πετάει, να μπορεί να σηκώνει τα χέρια του, να πετά ψηλά και να βλέπει τον κόσμο από ψηλά, μικροί πιστεύω πως όλοι το κάναμε. Και που έγκειται αυτή η επιθυμία; Στο γεγονός ότι θέλουμε να νιώσουμε, έστω και λίγο, ελεύθεροι.
Μεγάλη λέξη η «ελευθερία». Λίγοι την εκτιμούν και την κατανοούν όμως. Σκέφτομαι λοιπόν καμιά φορά το όνειρο του «πετάγματος» και αναπολώ εκείνες τις στιγμές που δεν ήξερα ότι πρέπει να βάζω όρια στα όνειρά μου.
Τώρα φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα. Μας το απαγορέψανε και αυτό. Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί έχουμε έρθει σε τούτο τον κόσμο. Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την λέξη ‘μάταιο’ για να τον περιγράψω. Πάντα μου αρέσει να σκέφτομαι τη θετική πλευρά των πραγμάτων, γιατί ακόμα πιστεύω ότι μπορώ να «πετάξω». Στην ηλικία που είμαι όμως δεν μπορώ παρά να προσπαθώ να βρω το λόγο για τον οποίο είμαι εδώ. Ακούμε από τους μεγαλύτερους, να μας λένε συνεχώς, ότι θα πρέπει να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας. Το ποιο; Και πως το κάνουμε αυτό; Θα μας πει κανείς κάτι παραπάνω από το προφανές; Τι μας ζητάτε δηλαδή να κάνουμε; Να καθόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ, πάνω από έναν υπολογιστή, για να βγάζουμε τι; Μερικά ευρώ; Να τα κάνουμε τι; Να μας αλλάζουμε λάδια, αφού έχουμε καταντήσει ρομπότ;
Επανέρχομαι στα όνειρα, γιατί το κακό την εποχή που ζούμε είναι ότι έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε. Έχουμε επαναπαυθεί μέσα στη μιζέρια μας και δεν δεχόμαστε τίποτα διαφορετικό. Αν σκεφτόμαστε διαφορετικά δηλαδή υπάρχει και κίνδυνος να μας πούνε ουτοπιστές, ρομαντικούς και βλάκες. Το έχω ακούσει και εγώ πολλές φορές σε συζητήσεις με φίλους μου. Επειδή όποιος τόλμησε να ακολουθήσει το όνειρό του ίσως τον αποκαλέσουν αφελή και να του πουν ότι θα το βρει μπροστά του. «Πρέπει να δουλέψεις για να πάρεις σύνταξη κάποια στιγμή» άκουσα έναν πατέρα να λέει στο γιο του. Μα να δουλέψω για το μέλλον; Και το παρόν; του απάντησε. Η αλήθεια είναι, ότι το έχουμε ξεχάσει και αυτό. Τώρα ζούμε για το μέλλον σου λέει. «Και κοιμούνται και ξυπνάνε μας χτυπάνε όπου βρουν. Μηχανές που περπατάνε που δεν ξέρουν να ζουν», είχε πει ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε ένα από τα τραγούδια του. Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει η περίπτωση να ευτυχίσουν, μέσα από τη δουλειά τους.
Πιστεύω ότι αν είναι να δίνεις κάτι από την καθημερινότητά σου, δηλαδή τον χρόνο σου, πρέπει να παίρνεις και εσύ κάτι πίσω. Και δεν μιλάω για χρήματα. Αυτά μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Εγώ λοιπόν συνεχίζω να ονειρεύομαι, να ελπίζω για το μέλλον και να ζω το παρόν. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον…
