Πάει λίγος καιρός, που συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια στο δρόμο. Στο καροτσάκι, μαζί της, και η πανέμορφη κορούλα της. Ξανθά μαλλάκια, και δυο υπέροχα, τεράστια μάτια που έκρυβαν μέσα τους μια γλυκύτητα. Κατά τη διάρκεια που λέγαμε τα νέα μας, μου κάνει σήμα ότι η μικρή δεν περπατάει. Σοκ αρχικά, και μετά ένα τεράστιο γιατί. Εκείνο που μου είπε ήταν πως ήταν ιατρικό λάθος. Έχω ακούσει και άλλα παρόμοια περιστατικά, η αλήθεια είναι, που αφορούν πολλές ειδικότητες. Και απορώ ρε γαμώτο, πως μπορώ εγώ εμπιστεύομαι στα χέρια σου τη ζωή μου ή τη ζωή του δικού μου ανθρώπου, και να υπάρχουν τέτοια περιστατικά που φωνάζουν ότι πρόκειται για λάθη;
Από την άλλη, γνωρίζω δεκάδες περιπτώσεις γιατρών, που με τον επαγγελματισμό τους, τις ώρες που δουλεύουν, κάτω από αντίξοες συνθήκες, προσπαθούν και τα καταφέρνουν να αποδεικνύουν πως προφανώς όλοι δεν είναι ίδιοι. Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι γιατροί, πως υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι τους που εκμεταλλεύονται αδυσώπητα τη θέση τους αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό τους, ενώ εστιάζουν αποκλειστικά στην οικονομική τους κατάσταση. Το γνωστό σε όλους μας «φακελάκι» έχει μεταμορφωθεί ανά τους καιρούς, στις καλές περιπτώσεις, σε πηγή ανεκδότων και ιστοριών απείρου κάλλους, στις κακές, σε αιτία επιδείνωσης μιας ασθένειας, ενώ στις χειρότερες, σε αιτία θανάτου.
Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχουν δίπλα μας εκείνοι οι γιατροί που διατηρούν άτεγκτα την πίστη τους στο καλό και στηρίζουν με ποικίλους τρόπους τους ασθενείς τους. Ίσως να αποτελούν μειονότητα, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν και έχουν βοηθήσει πολλούς συμπολίτες μας να ξεπεράσουν ίσως και επικίνδυνες για τη ζωή τους καταστάσεις. Με τις ουκ ολίγες προκλήσεις που συναντούν στον χώρο τους, εκείνοι παραμένουν ακέραιοι στα πιστεύω, στην ηθική και τις αξίες που πρέπει να διέπει το επάγγελμα και τη θέση τους. Είτε δημόσιοι, είτε ιδιωτικοί, προκαλούνται καθημερινά να επιλέξουν ανάμεσα στο μονοπάτι που θα τους χαρίσει πλούτο, επαύλεις και αμέτρητα υλικά αγαθά, και στο μονοπάτι που θα τους χαρίσει ψυχική ικανοποίηση και ηρεμία. Και επιλέγουν αδιαλείπτως το δεύτερο, παλεύοντας με τον δικό τους τρόπο τη διαφθορά.
Σε αυτούς τους γιατρούς, αλλά και όλους τους εργαζόμενους στον πολύπαθο χώρο της υγείας, που ευτυχώς διαθέτουμε και στο Βόλο, το λιγότερο που χρωστάμε είναι να σταθούμε στο πλευρό τους με υπερηφάνεια για το έργο τους και να τους ευχαριστήσουμε δημόσια για το κύρος τους, τον επαγγελματισμό και την αξιοπρέπειά τους. Και ποιος ξέρει; Ίσως με τη συμβολή μας το καλό να νικήσει το κακό για ακόμη μια φορά.
