Ζούμε σε μια εποχή απόλυτης τρέλας. Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια ότι η κοινωνία μας θα βρισκόταν σε αυτό το σημείο. Αρρώστιες, θάνατοι, πείνα, εξαθλίωση, εξώσεις, πλειστηριασμοί, κατάθλιψη, πόλεμοι. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, είναι δίπλα μας. Και εμείς φανατικά, να ακολουθούμε στα πάντα. Στο γήπεδο, στην πολιτική, στη θρησκεία και όλα αυτή την ίδια στιγμή ένας ολόκληρος κόσμος καίγεται. Βλέπουμε τους πρόσφυγες να στοιβάζονται σε καράβια, να θαλασσοπνίγονται, γιατί κάποιοι επέβαλλαν ότι έτσι θα πρέπει να είναι η ζωή τους.
Βλέπουμε εμάς τους ίδιους να υποφέρουμε χρόνια τώρα από μια οικονομική κατάσταση που δεν έχει τελειωμό, επειδή κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για μας, να μας γεμίσουν φόρους, να μας κουτσουρέψουν τις συντάξεις, την ίδια στιγμή που συνάνθρωποι μας όχι μόνο καλό δεν έχουν δει, αλλά πεθαίνουν αβοήθητοι από την ανέχεια. Και αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου, την στιγμή που βλέπω φωτογραφίες από βομβαρδισμένα τοπία στη Συρία.
Πως επιτρέπουμε, εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι και ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι, εκεί πέρα να σκοτώνονται για θεούς, την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πως οι θεοί και οι διάβολοι έβαλαν την ουρά τους για να φτάσουν στο σημείο μηδέν; Θα μου πεις δεν είναι μόνο το θέμα της θρησκείας, αγαπημένε μου αναγνώστη. Είναι και αυτό το άτιμο το χρήμα, που αν μπει στη μέση, μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει. Κάποιος μπορεί να βγάλει όπλο και να σε καθαρίσει για μερικά ευρώ, φαντάσου όταν παίζονται τεράστια χρηματικά ποσά τι είναι ικανός να κάνει. Πρέπει να κάνουμε ένα restart. Να το πάμε πάλι από την αρχή το έργο. Να αναλογιστούμε πως όλοι άνθρωποι είμαστε. Ίδιοι και απαράλλαχτοι. Πέρα από χρώμα, θρήσκευμα, φυλή ή τι άλλο μπορεί να πιστεύει ο καθένας. Δεν σου λέω να μην πιστεύεις σε κάτι πιο πάνω από σένα.
Ξέρω ότι είναι ανάγκη του ανθρώπου αυτή και πολύ καλά κάνει. Τη στιγμή όμως που περιμένεις να σου έρθει κάτι θεόσταλτο, ξεχνάς τον διπλανό σου που σε έχει ανάγκη. Κλαίμε μπροστά στην οθόνη όταν βλέπουμε προσφυγόπουλα να κλαίνε γοερά στην αγκαλιά της μάνας τους από την πείνα, προσευχόμαστε να σταματήσουν οι πόλεμοι, να μην υπάρξει πείνα και δυστυχία, αλλά όταν το πρόβλημα έρχεται στην πόρτα μας αδιαφορούμε και δεν κάνουμε τίποτα για να φανούμε χρήσιμοι. Καλές οι προσευχές, αλλά με τις πράξεις καταφέρνεις περισσότερα. Κανείς, εκτός από τον άνθρωπο, δεν μπορεί να σταματήσει ένα πόλεμο. Κανείς δεν μπορεί να προσφέρει φαγητό και ένα μπουκάλι γάλα. Ο άνθρωπος μπορεί να αγωνιστεί για όλα αυτά. Καλό να πιστεύουμε σε θαύματα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το θαύμα μπορούμε να το κάνουμε εμείς στους συνανθρώπους μας. Με την συμπαράσταση μας, το φιλότιμο μας, την συμπόνια μας. Μπορούμε να βοηθήσουμε, ας μη μένουμε λοιπόν θεατές.
