Σταματημό δεν έχουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Μιλάμε διαρκώς και αδιαλείπτως. Όπου σταθούμε, κι όπου βρεθούμε. Στο σπίτι, στη δουλειά, στο κινητό, στο ίντερνετ, στην ουρά περιμένοντας να πληρώσουμε τη δόση για το δάνειο, ακόμη και στον ύπνο μας καμιά φορά, μιλάμε…Μιλάμε ξαπλωμένοι, κολυμπώντας, τρώγοντας.
Έχεις αναρωτηθεί λοιπόν, αγαπημένε μου αναγνώστη, ποια είναι τα τόσα σοβαρά θέματα που χρειάζεται ώρες επί ωρών για να τα αναλύσουμε μιλώντας; Γιατί τέτοιος προβληματισμός; Γιατί τέτοια υπέρ ανάλυση; Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που θα κάνει τη γλώσσα μας να μαλλιάσει; Θες απάντηση; Τίποτα. Ναι, καλά διαβάζεις. Απλά, για να σου δώσω να καταλάβεις, έχουμε ένα ταλέντο όλοι μας, που μας θέλει να μιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να έχουμε πει κάτι το αξιοσημείωτο, τίποτα ουσιαστικό. Έχουμε ταλέντο στο να πετάμε την μία μπούρδα μετά την άλλη.
Αναλωνόμαστε στο να «πετάμε» διάφορα τσιτάτα που ακούμε από εδώ κι από εκεί, να μοιραζόμαστε άνοστα αστεία και ατάκες που έχουν χιλιοειπωθεί. Προτιμάμε να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς, να σχολιάσουμε τα πάντα, αλλά για τα θέματα που πραγματικά μπορεί να μας καίνε να μην πούμε ούτε μισή κουβέντα. Θα πούμε βλακείες, θα μιλήσουμε για τον καιρό, θα καλαμπουρίσουμε, θα κουτσομπολέψουμε κανένα κοινό γνωστό, θα εκμυστηρευτούμε κανένα «μυστικό», έτσι για να λέμε ότι κάναμε και κάτι, και ως δια μαγείας, να σου πέρασε η ώρα και πάμε σπίτια μας. Έχουμε την εντύπωση ότι μιλάμε, αλλά αυτό που κάνουμε στην ουσία είναι να βλέπουμε και να κρίνουμε επιφανειακά τα πράγματα, να πιστεύουμε ότι φιλοσοφούμε, να ανταλλάσουμε άχρηστες πληροφορίες, που όλα αυτά, μέσα στο κεφάλι μας, θεωρούμε ότι αποτελούν την μεταξύ μας επικοινωνία. Και συνεχίζουμε να μιλάμε, να αστειευόμαστε, να ξεκαρδιζόμαστε, ενώ στην ουσία, μέσα μας γνωρίζουμε ότι αυτό που θα θέλαμε ήταν να πάρουμε των ομματιών μας και να φύγουμε. Μας πιάνει τέτοια πολυλογία, αγαπημένε μου, αλλά μιλάμε για τόσο άσχετα θέματα και για τα σημαντικά, αυτά που μας «τρώνε», αυτά που μας απασχολούν στην καθημερινότητα μας, τα προβλήματα μας βρε αδελφέ, ούτε που τ’ αγγίζουμε. Αλλοίμονο και αν μια μέρα δεν έχεις και πολύ όρεξη και δεν πετάξεις μια ατάκα, ένα αστείο, δεν έχεις να πεις τίποτα. Σε έφαγαν οι υπόλοιποι.
Τι έχεις; Γιατί δεν μιλάς; Και εκεί που ήθελες λίγο την ησυχία σου, έρχεσαι να αντιμετωπίσει όλους αυτούς που σε θέλουν σώνει και καλά να μιλήσετε. Μην πέσεις στην παγίδα όμως. Άστους να μιλάνε μόνοι τους. Άστους να λένε τις μπούρδες τους. Τα κουτσομπολιά τους. Τα χαζά ανέκδοτα τους. Εσύ επέλεξε να μιλήσεις όταν θέλεις, όταν θα έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, τον προβληματισμό σου, τους φόβους σου. Ας σωπάσουμε για λίγο και ας επιλέξουμε τα λόγια μας, όταν ειπωθούν, να είναι αληθινά. Μόνο έτσι θα έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον.
