Γνωρίζω ανθρώπους, αγαπημένε μου αναγνώστη, που όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, αντί να το βγάλουν από μέσα τους και να το μοιραστούν, επιλέγουν ακριβώς το αντίθετο. Κλείνονται στο καβούκι τους και δεν το εκμυστηρεύονται σε κανέναν. Δεν ξέρω πως μπορούν και καταφέρνουν κάτι τέτοιο, πως δεν νιώθουν την ανάγκη να ανοιχτούν, να μοιραστούν τον πόνο τους, τον προβληματισμό τους, τις σκέψεις τους. Δεν ξέρω πως μπορείς να στεναχωριέσαι, να κλαις, να απελπίζεσαι, να θυμώνεις και να μην το ξέρει κανείς. Να είσαι εντελώς μόνος σου. Να τα περνάς όλα μόνος σου. Μπορεί να τους βλέπεις έξω και να μην καταλαβαίνεις τι μπορεί να βιώνουν μέσα τους. Μπορεί να τους ρωτήσεις όταν τους δεις τι κάνουν και να σου απαντήσουν «Μια χαρά, όλα τέλεια». Και μπορεί να μην είναι. Μέσα τους κάτι να «παλεύει».
Λες και αν γυρίσουν και σου πουν «χάλια είμαι» θα σου μεταφέρουν το πρόβλημα τους. Λες να το κάνουν γι αυτό; Γιατί δεν θέλουν να «φορτώνουν» τις έννοιες τους στους άλλους; Λες γι αυτό να χαμογελούν, ενώ μέσα τους να είναι θλιμμένοι; Όταν πάνε σπίτι τους όμως, νιώθοντας τον πόνο να τους κυριεύει, δίχως να έχουν μιλήσει σε κανέναν γι αυτό που τους απασχολεί, δεν γίνεται όλο αυτό ένα τεράστιο φορτίο στους ώμους τους; Δεν τους πνίγει; Δεν νιώθουν την ανάγκη αντί για ένα «όλα καλά πάνε» να πούνε «ρε φίλε είμαι χάλια, χρειάζομαι τη βοήθεια σου;».
Θα μου πεις ποια είμαι εγώ που θα πω στον καθένα πως θα εκφράζεται. Δεν έχεις άδικο, αγαπημένε μου. Αλλά επειδή ξέρω πως είναι να πονάς και να μην θες να το πεις πουθενά για να μην στεναχωρήσεις κανέναν, και επειδή ξέρω πως εκείνη την στιγμή είναι που θέλεις κάποιον δίπλα σου να σου πει ένα παρηγορητικό λόγο, έτσι, χωρίς να του το ζητήσεις, θεωρώ ότι είναι αβάσταχτο να κρύβεις μέσα σου και μόνος σου τα όποια σου συναισθήματα.
Γιατί, θα έρθει η στιγμή που θα σπάσεις. Που δεν θα μπορείς να σηκώσεις άλλο τον πόνο σου. Που θα λυγίσεις. Ελπίζοντας πως κάποιος θα καταλάβει πως δεν είσαι καλά και θα έρθει να σου συμπαρασταθεί. Ας μην κρυβόμαστε. Δεν γεννηθήκαμε για να πορευόμαστε μόνοι μας σε αυτή τη ζωή. Αν δεν μοιραζόμαστε, αν δεν λέμε αυτά που νιώθουμε, αν δεν επικοινωνούμε, τότε ποιο το νόημα; Ακόμη και όταν λέμε «θέλω να μείνω λίγο μόνος μου» δεν το εννοούμε. Παρακαλάμε μέσα μας να μείνει κάποιος δίπλα μας, να μας δείξει ότι νοιάζεται, να μας δείξει αγάπη, να μας δώσει μια αγκαλιά, να μας πει ένα λόγο που θα καταλαγιάσει λίγο το ανταριασμένο μέσα μας. Γι αυτό σκέφτομαι, αγαπημένε μου. Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ανοιγόμασταν; Αν ζητούμε μια συμβουλή, μια βοήθεια; Γιατί φοβόμαστε να το κάνουμε; Αν αποφασίσαμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Μα κάτι μας κρατά. Και πονάμε, κλαίμε, ελπίζουμε και μένουμε να λέμε ένα ξερό «Μια χαρά είμαι».
