Βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε και με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι τελικά δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαφωνούν με το νέο πολιτικό λόγο που μετατρέπεται πολλές φορές σε χυδαιότητα και βρίσιμο. Συζητήσεις πολιτικών ανδρών, υποτίθεται, που από την αρχή που θα ξεκινήσουν, εκτός του ότι δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής, στο τέλος καταλήγεις και να μην έχεις καταλάβει τι πράγμα θέλει να σου περάσει, αλλά και να ακούς ανελέητο βρισίδι, ψευτομαγκιές, σεξιστικές εκφράσεις, πιστεύοντας, ο καθένας που τις χρησιμοποιεί, ότι με αυτό τον τρόπο έχει το πάνω χέρι.
Σερβίρουν, με λίγα λόγια, στο ευρύ κοινό σαν χολιγουντιανή ταινία το δικό τους ήθος, κανόνες και πρότυπα, ώστε να είναι συνεπείς με το κοινωνικό, λαϊκό και προσωπικό τους προφίλ που τους διατηρεί με το συγκεκριμένο άλλοθι στην επικαιρότητα, αμόλυντους και ανέγγιχτους. Πάντα φταίνε οι άλλοι, που τους προκαλούν και τους λοιδορούν, θυμίζοντας την αλησμόνητη φράση «Στέλλα κρατάω μαχαίρι», ώστε όσοι πλησιάσουν ή διαφωνήσουν ανοικτά, καίγονται αυτόματα. Πόση απογοήτευση νιώθουμε όλοι εμείς, οι απλοί πολίτες αυτής της έρημης της χώρας, από το επίπεδο στο οποίο έχουν καταλήξει το πολιτικό σύστημα, και που αυτό μεταφέρεται και στην κοινωνία. Ναι, μη σου κάνει εντύπωση, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι σε πολλούς από εμάς δεν αρέσει να βλέπουμε πολιτικούς να ξεκατινιάζονται και να μαλώνουν, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αυτός είναι ο «αρχηγός» και ο συνομιλητής ή το κοινό στο οποίο απευθύνεται, είναι κατώτερου νοητικού επιπέδου.
Καμία διάθεση για διάλογο, σύγκλιση, σύνθεση ή έστω, αξιοπρεπή διαφωνία μέσα στα ιδεολογικά πλαίσια του καθενός.
Αντιθέτως, τα προσωπικά σχόλια υπερτερούν, με τον σεξισμό να κυριαρχεί και ν’ αντικαθιστά πλήρως τόσο τις πολιτικές θέσεις όσο και ένα λογικό επιχείρημα. Είναι επίσης εντυπωσιακό, ότι σε αυτούς τους απίστευτους διαλόγους συμμετέχουν ενίοτε κορυφαία στελέχη των κομμάτων, πρώην ή νυν υπουργοί, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, που δίνουν το στίγμα της επίθεσης στους οπαδούς και ψηφοφόρους τους σε αντίπαλα, profiles και tweets, με στόχο την πολιορκία του εχθρού και την ισοπέδωσή του.
Είναι πράγματι λυπηρό, εκεί που μετά την πρωτοφανή κρίση που πέρασε και περνά η χώρα μας και ενώ αναμέναμε σημαντική ανανέωση τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στο στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων, να παρατηρούμε πολλούς νεότερους ν’ αποδεικνύονται χειρότεροι και κατώτεροι των περιστάσεων, με αισχρό υβρεολόγιο, κενοί περιεχομένου.
Και αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου, πώς μπορούμε να προσδοκούμε συναίνεση και σύγκλιση για στρατηγικά θέματα σε επίπεδο κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήμου, όταν στη βάση ο λαός διχάζεται καθημερινά, για ανούσια θέματα, μικροπολιτικά, με στόχο την επικράτηση του πιο σκληρού ή χυδαίου σχολίου.
Πού είναι οι πολιτικές θέσεις για όλα τα σημαντικά θέματα, πού βρίσκεται ο καθαρός και ανιδιοτελής λόγος με στόχο τη σύνθεση και τη βελτίωση του παραγόμενου αποτελέσματος;
Το μόνο που εύχομαι είναι να αλλάξει σύντομα όλο αυτό το κωμικοτραγικό που ζούμε, έτσι ώστε ν’ αναπτυχθούν επιτέλους οι σοβαρές θέσεις του αύριο που θα δημιουργήσουν το μέλλον που ονειρευόμαστε γι’ αυτό τον τόπο, χωρίς κανείς να μας διχάζει.
