Πολλοί από εμάς τα σκεφτόμαστε που και που. Όταν τα συναντάμε στο δρόμο και χαμηλώνουμε το βλέμμα. Όταν έρχονται στο νου μας. Τα παιδιά εκείνα, που τα κατηγορήσαμε ότι είναι χοντρά, φοράνε γυαλιά, είναι άσχημα. Εκείνα, που κάποια στιγμή, κοροϊδέψαμε, επειδή πιστεύαμε ότι ήμασταν καλύτεροι από εκείνα. Τα παιδιά, εκείνα που είχαν λίγο πιο σκούρο δέρμα από εμάς, και τα αποκαλούσαμε «γυφτάκια», άσχετα αν περιμέναμε πως και πώς να έρθει καλοκαίρι για να μαυρίσουμε και εμείς λίγο.
Τα παιδιά εκείνα που τα βλέπαμε να μετακινούνται πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, που θεωρούσαμε ότι επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν και να αυτοεξυπηρετηθούν ήταν κατώτερά μας, που το αφήναμε στην άκρη και δεν τους δίναμε καμία σημασία, που δεν παίζαμε μαζί τους. Τα παιδιά εκείνα, που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστα και εμείς πίσω από την πλάτη τους τα αποκαλούσαμε «καθυστερημένα», γιατί θεωρούσαμε ότι επειδή για παράδειγμα ήταν κάποιο από αυτά αυτιστικό, δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε κιόλας. Εκείνα τα παιδιά, που επειδή κατάγονταν από φτωχές οικογένειες, που δεν είχαν τα δικά μας ρούχα και παπούτσια, που δεν είχαν τα δικά μας παιχνίδια, λες και ήταν επιλογή τους να φοράνε σκισμένα ρούχα ή μπαλωμένα παπούτσια ή δεν ήθελαν εκείνα να έχουν τα παιχνίδια που έβλεπαν ότι είχαμε εμείς και λαχταρούσαν να παίξουν μαζί μας, απλά τα είχαμε στο περιθώριο. Τα παιδιά εκείνα που επειδή τα θεωρούσαμε «αδύναμα», δεν το είχαμε και σε τίποτα να τους στριμώξουμε σε καμία γωνία, να τα χτυπήσουμε, να το παίξουμε «μάγκες», και εκείνα από ντροπή, επειδή φοβόντουσαν μη τους κάνουμε τίποτα χειρότερο, έσκυβαν το κεφάλι. Τα παιδιά εκείνα, που τα βράδια, όταν έπεφταν στο κρεβάτι τους, έκλαιγαν γοερά, αλλά σιωπηλά, μη τυχόν και τους ακούσει κανείς.
Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο σκληρά μπορεί να έχουμε υπάρξει ως παιδιά. Που χωρίς να σκεφτόμαστε, νομίζαμε ότι στο όνομα του αυθορμητισμού όλα μπορούν να μας συγχωρεθούν. Που δεν λογαριάζαμε κανέναν και τίποτα, αρκεί να «φανούμε» ότι είμαστε οι πιο δυνατοί, οι πιο όμορφοι, οι πιο πλούσιοι, οι πιο ανεξάρτητοι. Δεν μας ενδιάφερε αν πληγώσουμε τον άλλον, έστω και αν τώρα που μεγαλώσαμε θυμώνουμε με τους εαυτούς μας και έχουμε τύψεις. Θα μου πεις, το παρελθόν δεν αλλάζει. Μπορούμε όμως να κάνουμε το άλλο. Όσοι από εμάς μεγαλώνουμε ή θα μεγαλώσουμε παιδιά, καλό θα είναι να τους μάθουμε ότι η ομορφιά ενός ανθρώπου δεν κρύβεται έξω, αλλά μέσα στην ψυχή του.
Ότι δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά και ότι το να είναι κάποιος διαφορετικός, δεν πάει να πει ότι είναι και προβληματικός. Ίσως θα πρέπει από μικρά τα παιδιά να μαθαίνουν να αποδέχονται και να σκέφτονται πριν κρίνουν. Δεν ξέρω αν ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος με αυτό τον τρόπο, πάντως λιγότερα πληγωμένα παιδιά και περισσότερα παιδικά χαμόγελα θα υπάρξουν σίγουρα…
