Έχω την εντύπωση ότι ανήκω στην κατηγορία των ρομαντικών. Άλλες πάλι φορές απλά αναρωτιέμαι. Είμαι; Πιστεύω στον ρομαντισμό; Νομίζω ότι είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και για να σου πω την αλήθεια, αγαπημένε μου αναγνώστη, και άλλο μονοπάτι να υπήρχε, εγώ θα διάλεγα πάλι την ταμπέλα που θα οδηγούσε «Προς ρομαντικούς».
Και μην πιστέψεις, ότι ο ρομαντικός μου κόσμος είναι γεμάτος από καρδούλες, μπαλόνια, ροζ συννεφάκια, φιλάκια και αγκαλιές. Δεν έχει καμία σχέση επίσης με δείπνα κάτω από το φως των κεριών, ούτε καν στο κοίταγμα της πανσελήνου, κάνοντας μια βόλτα κοντά στη θάλασσα. Πολύ απλά, γιατί η ρομαντική ψυχή, όπως συνηθίζω να την λέω εγώ, δεν κρύβεται, αλλά φανερώνεται καθημερινά σε ότι κάνουμε, πως συμπεριφερόμαστε. Βρίσκονται στα συνθήματα που γράφουν ερωτευμένοι τύποι στους τοίχους και μας θυμίζουν ότι η αγάπη είναι αυτή που μας δίνει κίνητρο. Είναι η βόλτα που θα κάνεις στην παραλία του Βόλου, κρατώντας έναν καφέ στο χέρι, με παρέα ή μόνος και θα απολαμβάνεις την απόλυτη ηρεμία.
Είναι μια αγκαλιά που θα σου κάνει ένας δικός σου, όταν καταλάβει ότι έχεις κάτι και ας επιμένεις εσύ ότι είσαι μια χαρά για να μην δείξεις αδύναμος. Είναι ένα μήνυμα που θα σου στείλει κάποιος λέγοντας σου απλά μια καλημέρα, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι σε σκέφτεται. Είναι το να μπορείς να απολαμβάνεις το ποτό σου κοιτώντας από ψηλά τον Βόλο, να βλέπεις τη βροχή να πέφτει τον τζάμι και να ακούς τον ήχο της. Είναι σε ένα παιδάκι που θα κλαίει και η μητέρα του θα το αγκαλιάσει στοργικά. Είναι στη γιαγιά που θα βγάλει λίγο γάλα για να φάει η γάτα. Είναι στο φαγητό που θα αφήσει η γειτόνισσα δίπλα από τον κάδο, γράφοντας «καθαρό» για να το πάρει ο πεινασμένος περαστικός. Είναι το ζευγάρι που θα δεις στο δρόμο και δεν θα ξεκολλάνε τα χέρια τους. Είναι τα γέλια μιας παρέας στο τσιπουράδικο.
Είναι στο κλάμα, που επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνεις γιατί κουράστηκες να προσποίησε τον δυνατό. Είναι το ηλικιωμένο ζευγάρι που πηγαίνει αγκαζέ στην λαϊκή αγορά για ψώνια. Είναι στους συμπολίτες που μαζεύουν ρούχα και τρόφιμα και τα δίνουν σε άπορες οικογένειες. Είναι σε όσους εξακολουθούν να σηκώνονται από τον καναπέ τους και να διεκδικούν το δίκαιο. Είναι στα παιδιά που βλέπεις ακόμη να παίζουν στα πάρκα, στο τραγούδι που αφιερώνει ο ένας σύντροφο στον άλλο, σε όσους έχουν βαρεθεί να μιζεριάζουν και κάνουν πράγματα που πραγματικά τους ευχαριστούν. Σε όλα αυτά που σου ανέφερα, συστατικό είναι μονάχα η αγάπη. Και κάτι άλλο. Το ότι μπορείς και βλέπεις το καλό σε μια ζωή και μια καθημερινότητα που σε απογοητεύει και σε λυπεί. Και αυτό από μόνο του είναι μεγάλο πράγμα.
