Πρόσφατα είδα ένα βιντεάκι με την ιστορία ενός νέου που με λίγα και κατανοητά λόγια μίλησε μέσα στην καρδιά μου για το πρόβλημα που αντιμετώπισε, και το πώς ενώ θα μπορούσε να είχε βρει μόσχευμα πολύ νωρίτερα, αν ως λαός ήμασταν πιο ευαισθητοποιημένοι, ωστόσο άργησε να έρθει, ταλαιπωρήθηκε χρόνια, εκείνος και η οικογένεια του, έχασε τα πιο όμορφα χρόνια του, απομακρύνθηκε από παρέες και φίλοι του ήταν οι νοσοκόμοι και οι γιατροί. Στο έχω ξαναγράψει και άλλες φορές, για το γεγονός ότι δηλώνει υπέρ της δωρεάς οργάνων.
Τα νούμερα όμως είναι απογοητευτικά. Και δεν μπορώ να καταλάβω, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί στην Ελλάδα έχουμε το μικρότερο ποσοστό στην Ευρώπη στη δωρεά οργάνων. Αφού ξέρω. Είμαστε ευαίσθητοι ως λαός. Μήπως δεν είμαστε όμως ευαισθητοποιημένοι;
Μήπως απλά υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης; Δεν μπορώ να το κατανοήσω και κάθε φορά που σε μια συζήτηση έρχεται το θέμα αυτό όλοι δηλώνουν πως είναι υπέρ. Υπέρ όμως μόνο για τους τρίτους; Γιατί το έχω ακούσει και αυτό. Ναι μεν είμαστε υπέρ, αλλά αν προκύψει για κάποιο δικό μας άτομο, δεν ξέρουμε τι θα κάναμε. Και εντάξει. Σαν μητέρα μου είναι αδύνατον να μιλήσω, μιας και δεν έχω βιώσει ακόμη αυτό το θαύμα. Σαν Κατερίνα όμως, αν , λέμε αν, ήμουν σε τέτοια κατάσταση και βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο, όπου η κατάσταση μου θα ήταν σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορώ να επανέλθω πίσω στην κανονικότητα της καθημερινότητάς μου, θα ήθελα πολύ οι δικοί μου να υπογράφουν. Γιατί σκέφτομαι, και εκείνον που θα βρίσκονταν στην αντίπερα όχθη, που περιμένει μήνες και χρόνια πάνω από ένα τηλέφωνο, για να ακούσει την είδηση που ονειρεύεται. Ότι βρέθηκε το μόσχευμα που του ανήκει.
Ξέρω. Θα μου πεις πως οι σκέψεις αυτές μόνο δυσάρεστες είναι. Έχουμε τόσο προβλήματα καθημερινά που δεν χρειάζεται από μόνοι μας να χαλάμε τη διάθεσή μας. Μόνο που ξέρεις κάτι αγαπημένε μου; Η ζαχαρένια ορισμένων έχει από χρόνια χαλάσει. Άνθρωποι, και πολλοί από αυτούς συμπολίτες μας, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βιώνουν το μαρτύριο της σταγόνας καθημερινά, βρισκόμενοι σε λίστες αναμονής ενός νοσοκομείου. Θες να κάνουμε μια βόλτα από το νοσοκομείου; Όχι τίποτα άλλο, για να πειστούμε για ορισμένα πράγματα. Πρώτος για το πόσο αστεία τελικά είναι τα προβλήματα που έχουμε. Δεύτερον για το πόσο στον κόσμο μας είμαστε. Γιατί αλλιώς δεν εξηγήσω το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε το μικρότερο ποσοστό σε δωρεά οργάνων.
Τι φταίει τελικά; Ότι δεν πληροφορούμαστε; Ότι είμαστε συντηρητικοί; Ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε και να αποδεχτούμε το θάνατο; Ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα; Όλα αυτά; Τίποτα από αυτά; Μήπως ο εγωισμός και εδώ κυριαρχεί; Δεν ξέρω, αγαπημένε μου. Δεν έχω ζήσει ανάλογη κατάσταση και ίσως να μιλώ ελαφρά την καρδία. Εκείνο όμως που ξέρω σίγουρα είναι ότι όσο πιο γρήγορο συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις και πως το πρόβλημα είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε, τόσο πιο εύκολο θα είναι να αποδεχτούμε και πράγματα. Από εκεί και πέρα και λίγη ευαισθητοποίηση παραπάνω δεν βλάπτει…
