Θα ερχόταν και αυτή η ώρα. Δεν ανυπομονούσα, για να σου είμαι ειλικρινής αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά στα πλαίσια μιας μικρής ανακαίνισης (στην ουσία της όμως μιας μεγάλης αλλαγής), έπρεπε να ξεκαθαρίσω πράγματα που βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, από χρόνια τώρα, ξέρεις όλα εκείνα τα άχρηστα πολλές φορές που μαζεύουμε σε ντουλάπια και βιβλιοθήκες, με την προοπτική ότι κάποτε θα μας χρειαστούν, αλλά ποτέ δεν χρειάστηκαν. Κάθισα ήρεμα στο πάτωμα, άνοιξα συρτάρια, ντουλάπες και βιβλιοθήκη, και τι δεν βρήκα…Φωτογραφίες, ενθύμια, σουβενίρ, που ούτε καν θυμάμαι ότι τα είχα. Βρήκα αντικείμενα που ούτε καν γνώριζα ότι υπήρχαν κάπου μέσα στο σπίτι, τα θεωρούσα απολεσθέντα, αλλά η παρουσία τους με ξάφνιασε και με συγκίνησε. Κάθε ένα αντικείμενο που έπεφτε στα χέρια μου, το επεξεργαζόμουν και κατευθείαν στο μυαλό μου ερχόταν πράγματα και καταστάσεις.
Φωτογραφίες από το σχολείο, με παλιούς συμμαθητές που έχουμε πλέον χαθεί, με «απίθανα» ρούχα και κουρέματα, ακόμη και από την πενταήμερη που όλοι καθόμασταν γαλαρία με το κασετόφωνο ανά χείρας ή από τα μπουζούκια, φορώντας τα καλά μας μαύρα ρούχα και ζώντας το όνειρο. Βρήκα ευχετήριες κάρτες, δεν ξέρω καν από ποια χρονολογία, κάτι αποκόμματα από παλιές εφημερίδες, όπου κρατούσε η αγαπημένη γιαγιά όταν κάτι που έγραφα της άρεσε, ημερολόγια που πάντα βρισκόταν τρόπος να ανοίγει, ακόμη και με κλειδαριά, δυο – τρία λευκώματα με σκέψεις και ευχές φίλων, κουτάκια, κουκλάκια, παλιά περιοδικά που ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ενδιαφέρον είχαν μέσα και έπρεπε να τα «φυλάξω», κασέτες που πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να τις ακούσω. Γέμισα ολόκληρα κουτιά με όλα αυτά, δεν ήθελα να τα πετάξω. Κρίμα είναι, σκέφτηκα, να πάνε στα σκουπίδια όλα αυτά που είναι η ιστορία μου, που κάποτε σήμαιναν κάτι για μένα.
Μπορεί να μου πήρε χρόνο για να καταλάβω ποιος ήταν εκείνος ο Γιώργος που μου ευχόταν στο λεύκωμα να παραμείνω πάντα το χαμογελαστό κορίτσι που γνώρισε στα σχολικά του χρόνια, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Μπορεί οι περισσότεροι από τα πρόσωπα στις φωτογραφίες να μην υπάρχουν τώρα στην καθημερινότητα μου, ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που δεν τους σκέφτομαι και τόσο συχνά και να μιλάμε, δεν παύει όμως να έχουν υπάρξει κομμάτι από την ζωή μου, να έχουμε μοιραστεί συναισθήματα, στιγμές, χαρές και λύπες. Συναισθήματα που είναι ολόκληρη η περιουσία μου, κρυμμένη όχι σε κάποιο χρηματοκιβώτιο, αλλά στο κουτάκι της καρδιάς μου. Ανεκτίμητη αξία τελικά να ξέρεις πως όσα έχεις νιώσει θα γέμιζαν πολλές ζωές. Πως αναπολώντας τα πάντα θα γελάς, πως ποτέ δεν φοβήθηκες να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις, να νιώσεις τη γλύκα και την πίκρα της μιας μικρούλας ζωής που σου προσφέρθηκε. Ο Θεός να μας φυλάει από τους στερημένους ανθρώπους. Ο Θεός να μας φυλάει από τους νηστικούς πόθους…
