Έχουν περάσει τρεις ημέρες από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, και η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση «βρασμού». Πολλή μιζέρια στις συζητήσεις, τους δρόμους, τις καφετέριες, τις δουλειές. Μιζέρια σε νέους ανθρώπους και σε μεγαλύτερους. Σε εκείνους που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα και σε όσους πραγματοποιούν το τελευταίο. Μιζέρια σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης.
Μια εν δυνάμει κατάθλιψη που αιωρείται στην ατμόσφαιρα και μοιάζει κολλητική. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, την οποία βιώνουμε άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Είναι δύσκολη υπόθεση η αισιοδοξία, στις μέρες μας. Η κούραση έχει καταβάλλει τους περισσότερους. Όχι τόσο η κούραση της προσπάθειας όσο η κούραση της ελπίδας. Οι νέοι συζητούν για φυγές και διεξόδους. Κάποτε συμμετείχα σε αυτές τις συζητήσεις μα τώρα όλα φαίνονται να λέγονται για να ειπωθούν. Κανείς δεν υποστηρίζει με θέρμη την άποψή του. Όλοι μοιρολογούν το μέλλον και ξεχνούν να χτίσουν το παρόν. Όλοι λένε με αγανάκτηση ότι θα φύγουν κι όμως μένουν εδώ, γιατί δεν τολμούν. Τότε γιατί το λένε; Με κούρασαν αυτές οι άχρωμες φωνές. Όλες ίδιες μου φαίνονται. Κατηγορούν τα πάντα μα δεν αγωνίζονται να αλλάξουν ούτε τις επιλογές τους. Είναι εκείνοι που βρίζουν και χλευάζουν το δημόσιο που κατά τη γνώμη τους υποβοήθησε σημαντικά την τωρινή κατάσταση, αλλά ακόμη προσπαθούν να βολευτούν σε αυτό.
Είναι παιδιά της γενιάς μου, άξια τέκνα των γονιών τους… Μέσα σε αυτή την έρημο της μιζέριας, υπάρχουν πραγματικές οάσεις αισιοδοξίας. Λαμπρά παραδείγματα δύναμης. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μιλούν για ελπίδα σα να κηρύττουν για μια νέα άγνωστη στους πολλούς, θρησκεία. Το βλέμμα τους ακτινοβολεί πίστη και σκεπάζει όλη την αμφιβολία της εποχής. Όταν προβληματίζονται μοιάζουν πιο όμορφοι γιατί είναι ειλικρινείς και δε σκορπούν τα λόγια τους απλώς για να ακούγεται η φωνή τους. Συχνά σιωπούν και δύσκολα μαντεύεις τι συμβαίνει στο μυαλό τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι της Κρίσης. Εκείνοι που ξέρουν να γκρινιάζουν κι εκείνοι που ξέρουν να κρίνουν. Οι πρώτοι είναι καταδικασμένοι να ζήσουν στο σκοτάδι της μιζέριας τους ενώ οι δεύτεροι έχουν πιάσει ήδη τα πινέλα και λερώνουν το μαύρο φόντο με κάθε λογής χρώματα.
Υ.Γ. «Δεν αξίζουν οι γκρίνιες. Και είπαμε πως, αν κάνουμε κάτι, θα το κάνουμε μ’ αυτό που έχουμε και όχι μ’ αυτά που δεν έχουμε.» Γ. Σεφέρης
