Βλέπω στο Facebook, την ανάρτηση που κάνει κάποιος στο προφίλ ενός «φίλου» μου. Δούλευαν κάποτε μαζί, του εξιστορούσε πως είναι η ζωή του αυτή τη στιγμή και του ζητά, αν γνωρίζει κάποια δουλειά να πάει να εργαστεί, γιατί έχει πάνω από ένα χρόνο άνεργος. Μέσα σε λίγες γραμμές, ο άνθρωπος αυτός, έλεγε την ουσία του, το πρόβλημά του, εξέφραζε την απόγνωση του. Νέος άνθρωπος, όπως εκατομμύρια συμπολίτες μας, αγωνιά για το μέλλον του και φτάνει στο σημείο να δηλώνει την απόγνωση του μέσω του ίντερνετ.
Σε μια γρήγορη «βόλτα» στην ίδια ιστοσελίδα, βλέπω και μια άλλη κατηγορία. Εκείνη, που προφανώς έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, που δεν την ενδιαφέρει να ψάξει για καμία δουλειά, που την πολιτική την έχει «γραμμένη», που προφανώς αντιλαμβάνεται κάπως αλλιώς την πραγματικότητα.
Τους βλέπω να φωτογραφίζονται συνεχώς με τους φίλους τους, σε δρόμους, πεζοδρόμια, μπουζούκια και σπίτια. Όπου πάνε, ότι και να κάνουν, δεν θα ξεχάσουν να ανεβάσουμε μια φωτογραφία, για να μας υπενθυμίσουν προφανώς πόσο ευτυχισμένοι είναι και πόσο καλά περνούν. Με το καινούργιο του κινητό, θα μας στείλουν το μήνυμα σε ποια καφετέρια είναι, που πήγαν για Σαββατοκύριακο, τι κάνουν τώρα, τι θα κάνουν σε πέντε λεπτά, τι θα κάνουν σε δυο χρόνια. Αν κρίνω από αυτά που ανεβάζουν, λίγα πράγματα τους απασχολούν, πόσο μάλλον αν ο διπλανός τους έχει δουλειά, αν οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν, και για να το πάω πιο πέρα, αν μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξει όλη αυτή την κατάσταση, την οποία και οι ίδιοι βιώνουν, αλλά για κάποιο λόγο αρνούνται να παραδεχτούν.
Τους βλέπω να πίνουν αμέριμνοι έξω τον καφέ τους, και αναρωτιέμαι, με τι λεφτά βγαίνουν έξω; Δεν τους ενδιαφέρει να δουλέψουν; Δεν τους νοιάζει να έχουν ένα καλύτερο αύριο; Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα πλέον σε αυτή τη ζωή, παρά μόνο το πώς θα έρθει το Σάββατο για να πάνω στα μπουζούκια και να φωτογραφηθούν και εκεί, δείχνοντας πως είναι μέσα στα πράγματα; Με τρομάζει αυτή η απάθεια μας. Που ούτε καν μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι η αλλαγή που αναζητούμε, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Που αν βγεις έξω να ρωτήσεις έναν νέο αν του αρέσει αυτή η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, θα γυρίσει και θα σου πει «ε, και;» Και μπορεί να έχει και δίκιο. Γιατί βλέπει και τους μεγαλύτερους να μην αντιδρούν, να μην αντιδρά κανείς γενικότερα. Αυτό που φοβάμαι, ξέρεις ποιο είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη; Μήπως ο νέος του σήμερα, δεν είναι παρά το μέλλον που θα έχουμε…
