Κάποιοι λένε ότι ζούμε σε μια εκπληκτική κοινωνία. Για την ακρίβεια, λέω εγώ, είμαστε μια εκπληκτική κοινωνία. Είμαστε η κοινωνία του «γιατί να…, αφού μπορούμε να μην». Βρίσκω συχνά τον εαυτό μου να απαντάει «Α, ναι; Δεν το ήξερα. Κοίτα να δεις!». Κοίτα να δεις τι έχουμε σκεφτεί εμείς οι άνθρωποι. Ορισμένες φορές, νομίζω ότι θα είμαστε πλήρως προετοιμασμένοι ακόμα κι αν έρθει η Συντέλεια. Θα έρθει κάποιος χαμογελαστός πωλητής με κουστούμι και θα μου πει. Μην ανησυχείς κυρά-Κατερίνα, με αυτό το φοβερό προϊόν δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Τελευταία λέξη της τεχνολογίας!
Κυκλοφορώ, κυκλοφορείς, κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ράφια σουπερ-μάρκετ, σελίδες περιοδικών, διαφημίσεις στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Από όσα προϊόντα- και μην υποτιμάς καθόλου τον όρο, κοίτα πόσα έχεις γύρω σου- πωλούνται, τα περισσότερα στην ερώτηση ποια είναι η χρησιμότητά τους, απαντούν «Για να μην…».
Κρέμες για να μην κάνεις ρυτίδες. Οδοντόκρεμες για να μην κάνεις πλάκα. Βαφές για να μην φαίνονται οι άσπρες τρίχες. Αυτοκόλλητα για να μην γλιστράνε τα σκαλιά σου. Σήτες για να μην πετάγονται τα λάδια από το τηγάνι. Πλαστικά προστατευτικά για να μην κοπανάει το παιδί σου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Πρόσφατα είδα ότι εταιρεία έχει λανσάρει κράνος για μωρά που μπουσουλάνε! Γιατί – για να μην…πάρουν κλήση; Μπορεί, δεν ξέρω, ρωτήστε τους!
Ίσως σε πρώτη ανάγνωση να μην φαίνεται σπουδαίο. Όμως αυτή η δικτατορία του «μην τολμήσω και…πέσω στα σκαλιά, κάνω ρυτίδες, ασπρίσουν τα μαλλιά μου κτλ» μας δίνει την ψευδαίσθηση του ανίκητου, του άφθαρτου, του πολύ μακριά από το θάνατο. Είναι μια δικτατορία που τη γουστάρουμε. Η δικτατορία της τελειότητας.
Αντιμετωπίζουμε τη ζωή όπως μια κοπέλα που βάζει κονσίλερ για να μην έχει μαύρους κύκλους. Οι κύκλοι είναι εκεί, εμείς δεν τους βλέπουμε. Εμείς οι ίδιοι μετατρέπουμε τους εαυτούς μας σε εντελώς ανίκανα πλάσματα να διαχειριστούμε τον πόνο, το ψεγάδι, την αρρώστια, τον θάνατο. Είμαστε οι ίδιοι που δεν θέλουμε τους τσιγγάνους στα σχολεία για να μην κολλήσουμε ψείρες, που δεν θέλουμε τον μετανάστη στη γειτονιά μας για να μην μας κλέψει, που ρίχνουμε φόλες στα αδέσποτα για να μην μας κατουράνε τα λάστιχα του αυτοκινήτου μας. Ναι, ναι, εμείς είμαστε αυτοί. Κοίτα δεξιά και αριστερά και μετά μέσα στον καθρέφτη. Είμαι εγώ κι εσύ και όλοι μας που δεν ανεχόμαστε τίποτα και κανέναν να μας χαλάσει την τελειότητά μας. Την αιωνιότητά μας!
Είμαστε ρατσιστές γιατί έχουμε πρώτα μάθει να συμπεριφερόμαστε έτσι στον εαυτό μας. Είμαστε οι ρατσιστές του ίδιου μας του εαυτού, του πόνου μας, της ατέλειας μας. Του εαυτού μας που τον πήγαμε στον πλαστικό χειρούργο για να μην έχουμε μεγάλη μύτη πια, που τον πήγαμε στον οδοντίατρο-όχι για να βγάλουμε κανά δόντι- αλλά για να μην έχουμε κίτρινο αλλά λευκότερο και από το λευκό χαμόγελο, που τον βάλαμε να επιλέξει την καισαρική τομή από τον φυσιολογικό τοκετό για να μην πονέσει- και για να μην χαλάσουν οι αναλογίες του πολύτιμου γεννητικού μας οργάνου -και τόσα άλλα.
Κύριοι, σε περίπτωση που έρθει η Συντέλεια του κόσμου, ο χαμογελαστός πωλητής με το κουστούμι θα είναι πιθανότατα απασχολημένος με τα δικά του προβλήματα. Έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε…
