Αυτό που θα σου περιγράψω σήμερα, αγαπημένε μου αναγνώστη, ποτέ δεν το κατάλαβα, και ούτε νομίζω ότι θα το καταλάβω και ποτέ. Κάθομαι στη στάση του λεωφορείου. Ένας μαθητής, που προφανώς μετά από ένα πολύωρο φροντιστήριο πηγαίνει εξουθενωμένος στο σπίτι του, βγάζει από την τσέπη του ένα υπερσύγχρονο κινητό και το περιεργάζεται.
Δεν έχει καν ενηλικιωθεί, δεν έχει προφανώς δουλέψει, ίσως οι γονείς του να τα βγάζουν δύσκολα πέρα, όμως μπορεί και διαθέτει ένα κινητό που πολλοί, ακόμη και εγώ, που δεν έχω τη λόξα της τεχνολογίας, το ζήλεψα. Δίπλα του, έρχεται και στέκεται μια φίλη του και συνομιλούν. Βγάζει από την τσάντα της ένα τάμπλετ, έναν μικρό υπολογιστή για να σου δώσω να καταλάβεις αγαπημένε μου αναγνώστη, και αρχίζει να παίζει ένα παιχνίδι. Θα μου πεις, από τα παιδιά δεν μπορείς να στερήσεις, όταν σου ζητάνε. Δεν είναι μόνο αυτές οι περιπτώσεις.
Οι περισσότεροι από εμάς, στα σπίτια μας, διαθέτουμε την πιο σύγχρονη τηλεόραση, αλλάζουμε τα κινητά σαν πουκάμισα, δίνουμε χρήματα για υλικά πράγματα, που πολλές φορές , ακόμη και όταν οι εποχές ήταν καλύτερες και κυκλοφορούσε το χρήματα, δεν θα τολμούσαμε να αγοράσουμε, την στιγμή που κλαίμε και χτυπιόμαστε ότι είμαστε άνεργοι, ότι δεν έχουμε λεφτά, ότι δεν μας περισσεύει ούτε ευρώ για να πάμε έστω και για έναν καφέ. Για ρίξε μια ματιά γύρω σου. Θα δεις ότι ο διπλανός σου έχει ειδική συσκευή για να κάνει τον καφέ του, ψυγείο που του στύβει το χυμό, κουζίνα που μόνο που δεν μαγειρεύει μόνη της, ηλεκτρικές συσκευές που σου λύνουν τα χέρια, αυτοκίνητο που παρκάρει μόνο του, έχει δυο – τρια ποδήλατα για βόλτες μέσα στην πόλη. Μη σε παραξενεύουν. Συμβαίνουν. Άσχετα αν δεν ζούμε μέσα σε τόση χλιδή, εγώ ή εσύ.
Που θέλω να καταλήξω; Την ίδια στιγμή, που η ανεργία έχει φτάσει στο 28%, μιλάμε για τεράστιο ποσοστό, όχι χαζά, και που τα εισοδήματα όλων βρίσκονται σε κακά χάλια, διαπιστώνω ότι αυτό δεν μας έχει εμποδίσει να αποκτούμε υλικά αγαθά, που τα χρεώνουμε άλλοι σε κάρτες, άλλοι τα παίρνουν με δόσεις, άσχετα αν στο υπερσύγχρονο κινητό βάζουμε κάρτα των 5 ευρώ, ή αν το σταθερό είναι από καιρό κομμένο, ή αν φέτος παραδόθηκαν οι πινακίδες του αυτοκινήτου, ή δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθεί το χαράτσι του υπερσύγχρονου σπιτιού, που μπορεί να μην έχει καν θέρμανση. Και αυτό είναι που στην τελική μου κάνει εντύπωση. Πως μπορεί να συμβαδίζει η εξαθλίωση που λέμε ότι βιώνουμε, με την πραγματικότητα, που λέει ότι τελικά λεφτά υπάρχουν, αρκεί να μη τα δίνουμε σε φόρους, αλλά σε υλικά αγαθά, που στην ουσία μόνο χαρά δεν καταφέρνουν να μας φέρουν;
