Προχθές, ακούγοντας ραδιόφωνο, πηγαίνοντας για δουλειά, άκουσα τον εκφωνητή, επηρεασμένο από ένα τραγούδι, να λέει πως η ζωή περνά. Δεν ξέρω αν μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας μας μπορούμε να το καταλάβουμε, αλλά ισχύει. Η ζωή δεν μας ρωτάω και να μας ρωτούσε δηλαδή πάλι εκείνη τα σχέδια της θα τα έκανε. Το νιώθεις όμως, όταν κοιτάζεσαι καμιά φορά στον καθρέφτη και βλέπεις το είδωλο σου να μεγαλώνει.
Προφανώς και κάτι τέτοιο μόνο ευχάριστο δεν είναι, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το σταματήσουμε. Φτάσαμε 35 και όταν σηκωνόμαστε από την καρέκλα, σχεδόν μετά από 10-11 ώρες, νιώθουμε λες και είμαστε ρομπότ από τα κρακ-κρουκ που κάνει το σώμα. Μεγαλώνουμε και αν με ρωτάς προσωπικά, αγαπημένε μου αναγνώστη, το αντιλαμβάνομαι στις μικρές λεπτομέρειες. Από τις αλλαγές που γίνονται. Και δεν μιλώ γι αυτές που βλέπω στον καθρέφτη μου. Αυτές μπορώ να σου πω ότι τις έχω συνηθίσει πλέον, αν και ακόμη θυμώνω όταν βλέπω εκείνες τις άσπρες τρίχες να κάνουμε την εμφάνιση τους. Το διακωμωδώ πλέον. Μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, ψάχνω να βρω τις διαφορές. Το πριν και το μετά.
Δεν είναι όμως κάτι στο οποίο δίνω και μεγάλη βάση. Δεν με πολύ νοιάζει η μικρή ρυτίδα που θα εμφανιστεί. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα της ηλικίας μου. Εκείνο που με κάνει να κατανοώ ότι μεγαλώνω, ότι έχω πάψει να ανέχομαι καταστάσεις είναι πως με ενοχλούν πράγματα στα οποία παλιότερα δεν έδινα καν σημασία. «Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε» λέμε και ξαναλέμε με φίλους που ηλικιακά συμβαδίζουμε. «Γερνάμε και δεν το καταλαβαίνουμε» μου είπε μια φίλη τις προάλλες, συμφώνησα μέσα μου, άσχετα αν έκανα πως δεν την άκουσα. Αυτά όμως που με πειράζουν πλέον δεν μπορώ να μην τα ακούω. Είναι τόσο πολλά αυτά που νιώθω να με έχουν κουράσει. Που με φτάνουν να ξεπερνώ καμιά φορά τα όρια μου.
Που «κάνουν πλάκα» με τις αντοχές μου. Που κάνουν τα νεύρα μου τσατάλια. Άλλα ασήμαντα, τα περισσότερα σημαντικά. Δεν μπορώ να ακούω να βρίζουν τα Θεία. Δεν ανέχομαι τους ανθρώπους που θα σε πλησιάσουν μόνο όταν θέλουν κάτι να σου ζητήσουν. Οι αχάριστοι. Αυτοί που και καλό να τους κάνεις, θα βρουν μια βλακεία να σου επιστρέψουν και να πουν. Με τσατίζουν οι ταμπέλες όπως και οι άνθρωποι που έχουν μάθει στη ζωή τους να σέρνονται πίσω από «ηγέτες» με σκοπό και μόνο να νιώθουν ότι έχουν και την παραμικρή εξουσία, αλλά και οικονομικό όφελος. Δεν ανέχομαι για κανένα λόγο την υποκρισία, τον εμπαιγμό, το να είχαμε να λέγαμε λασπώνοντας ανθρώπους, θεωρώντας βλακωδώς, ότι έτσι ο κόσμος δεν βλέπει τα δικά μας καραγκιοζιλίκια. Εντάξει, δεν με ενοχλούν και πολλά ε;
Όσο όμως και αν μεγαλώνω και παραξενεύω, όσο και αν οι ορισμένοι χαρακτήρες μπορεί να με απογοητεύουν, δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω στον άνθρωπο. Εκείνον που θα παλεύει για το κοινό καλό και για να προσφέρει στον συνάνθρωπο, μακριά από μικροσυμφέροντα. Που θα μαθαίνει να γίνεται καλύτερος και θα κάνει όμορφες πράξεις. Έως τότε, τι να κάνω, θα εξοργίζομαι.
