Τις τελευταίες ημέρες, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχω μπει στη διαδικασία να σκέφτομαι πολύ το θέμα του χρόνου. Αυτόν που υποτίθεται γιατρεύει τα πάντα στο πέρασμα του, αυτόν που μας πικραίνει, αυτόν που μας κάνει πιο ώριμους, αυτός που όποτε θέλει μπορεί να μας γυρίζει πίσω, τότε που ήμασταν ακόμη παιδάκια. Σκέφτομαι, πως όλοι μας θα θέλαμε, σε περιόδους που περνάμε όμορφα και είμαστε ευτυχισμένοι, να μπορούσαμε να τον σταματήσουμε. Να μην τρέχει άλλο. Θα θέλαμε να κρατήσει λίγο ακόμη. Ή πάλι τον χρόνο που σκεφτόμαστε καμιά φορά πως θα ήταν αν μπορούσε να γυρίσει για λίγο πίσω ή να τρέξει λίγο μπροστά και να πάρει μαζί του όλα όσα άσχημα ίσως να μας συμβαίνουν τώρα.
Δεν μπορεί να μην το καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνουμε και ο χρόνος αποκτά άλλη ροή. Σαν συνεχώς να τρέχει. Δεν ξέρω πως τον μετράς εσύ. Αναρωτιέμαι όμως, πόσα από τα όνειρα και τα σχέδια που έχω κάνει, πέτυχα. Μπορώ να πετύχω άλλα; Με παίρνει ο χρόνος; Σαν να τον έχω δίπλα μου και να με «απειλεί» κατά κάποιο τρόπο. Σα να παρατηρεί τις όποιες μου κινήσεις, σαν να θέλει να εγκρίνει τι αποφάσεις θα πάρω, σαν να μετράει τα λάθη και τα σωστά μου, σαν να μετρά την κάθε μου λέξη. Έχω συνεχώς τον χτύπο του μέσα στο αυτί μου. Πολλές φορές ξέρεις δεν μου αφήνει και περιθώριο.
Πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να είναι τα πράγματα όπως τότε, στην παιδική ηλικία, που ούτε ξέραμε, ούτε αναγνωρίζαμε τι σημασία του χρόνου. Νομίζαμε ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα, θέλαμε να περάσει γρήγορα, να μεγαλώσουμε για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα θέλαμε. Και να που μεγαλώσαμε και το μόνο που διαπιστώνουμε είναι ότι αν μπορούσαμε θα τον υπολογίζαμε περισσότερο. Αυτή τη στιγμή, θα ήθελα να τον σταματήσω για λίγο. Και μαζί του να σταματήσει και οποιοσδήποτε φόβος, οποιαδήποτε ανασφάλεια, οποιαδήποτε αγωνία για να κάνεις πράγματα, να προλάβεις, να πετύχεις, να διορθώσεις.
Μεταξύ μας, πολλές φορές τον ακούω να μου λέει «Κατερινάκι μου, αλλιώς τα είχες ονειρευτεί. Άλλα σχέδια είχες κάνει. Ήξερες τι ήθελες να κάνεις στα 20, στα 30 σου και τι έκανες τελικά; Τι λες; Θα προλάβεις να κάνεις τη ζωή σου έτσι όπως την φαντάζεσαι; Εγώ θα συνεχίσω να τρέχω. Εσύ τι θα κάνεις;». Μια μέρα δεν άντεξα και του το είπα. Ας τρέχει όσο θέλει. Εκείνο που θα ήθελα εγώ όμως ήταν να ξαναγίνουμε πάλι φίλοι. Ναι, αγαπημένε μου. Αυτό επιζητώ. Να μην τον βλέπω ως εχθρό μου. Να μπούμε πάλι στους ρυθμούς που ήμασταν κάποτε. Τότε που σπάνια σκεφτόμασταν ο ένας τον άλλο, παρά μόνο όταν ερχόταν στο προσκήνιο κάποιο σχέδιο. Τότε που δεν υπήρξε αυτό το άγχος στο να μετράει εκείνα που πρόλαβα να κάνω ή όχι. Τότε που δεν χρειαζόταν να τον συμπεριλάβω για να πάρω μια απόφαση ή να χαράξω μια πορεία. Και να σου πω κάτι βρε χρόνε; Μπορεί κάποτε να κάναμε και σχέδια και όνειρα.
Η ζωή όμως τα φέρνει αλλιώς. Μπαίνουν στη μέση καινούργια δεδομένα, αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζει η διαδρομή. Αυτό δεν έχει όμως καμία σημασία. Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ και μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να μηδενίσουμε και ν’ αρχίσουμε από την αρχή, γι αυτό μην μας κάνεις τη ζωή δύσκολη. Δείξε λίγη επιείκεια.
