Θυμάσαι τότε που χαμογελούσαμε με το παραμικρό; Τότε που όλα μας έκαναν χαρούμενους; Που βουτούσαμε το βλέμμα στη θάλασσα τρώγοντας παγωτό χωνάκι; Μας δρόσιζε το παγωτό, μας ξεκούραζε το γαλανό, μας ταξίδευε το μυαλό. Θυμάσαι τις σχολικές εκδρομές; Τρέχαμε και δεν κουραζόμασταν ποτέ, έτοιμοι να δαμάσουμε και τη ζωή.
Θυμάσαι το μεγάλο χιονιά που τύλιξε την πόλη; Τότε που όλοι κρύωναν και διαμαρτύρονταν για τους κλειστούς δρόμους, κι εμείς χαιρόμασταν την απέραντη ομορφιά της χιονονιφάδας και φτιάχναμε διάφορα; Δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα μου λείπουν πολύ αυτές οι στιγμές. Αν με ρωτούσες τότε να σου πω για τις μέρες μου, θα μπορούσα να γεμίσω τετράδια ολόκληρα με στιγμές. Στιγμές που στόλισαν τη ζωή μου με χαμόγελο. Που δεν ξεχάστηκαν ποτέ κι ας μη σηματοδοτούσαν κάποιο σημαντικό γεγονός. Αν με ρωτήσεις σήμερα να σου πω για τη ζωή μου, θα σου μιλήσω με νούμερα.
Με λογαριασμούς, δόσεις, οφειλές. Άλλαξαν οι εποχές βλέπεις. Προέχει η τακτοποίηση των οικονομικών υποχρεώσεων που άλλοι δημιούργησαν για μένα, χωρίς εμένα. Η εξόφληση των χρεών. Έτσι, νούμερα και αριθμοί χορεύουν αδιάκοπα και τυραννικά μέσα μας. Και μας κλέβουν χαρά, μας μικραίνουν ζωές, μας ξεθωριάζουν μνήμες και στρογγυλεύουν συναισθήματα. Η θλίψη που μας επιβάλλεται. Η δημιουργικότητα που φυλακίζεται.
Ο λαβύρινθος που μας εγκλωβίζει στο εσωτερικό του και πουθενά ο μίτος της Αριάδνης να βοηθήσει. Δεν γελάω πια. Ούτε κι εσύ γελάς. Κανείς μας δεν είναι ίδιος. Δεν μας πήραν μονάχα τις περιουσίες μας και την οικονομική μας ευρωστία. Δεν μας μείωσαν απλώς το βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα της ζωής μας. Πήραν το χαμόγελό μας. Το καταλαβαίνεις; Αντιλαμβάνεσαι πόσο τραγικό είναι αυτό; Μας στερούν τη χαρά να απολαμβάνουμε τις μικρές μας στιγμές. Να χανόμαστε μέσα τους. Να γινόμαστε έντονα πολύχρωμοι από πληρότητα. Μας θέλουν ανασφαλείς.
Xτίζουν τη ζωή μας με αριθμούς δίχως να προβλέψουν έξοδο κινδύνου. Δίχως καν ένα φεγγίτη, για το φως του ήλιου. Ματώθηκα να σκάβω τους τοίχους με τα νύχια. Κουράστηκα να αγωνίζομαι για μια ηλιαχτίδα σε μια νύχτα αξημέρωτη. Με ακούς; Θέλω πίσω το χαμόγελό μου. Θέλω πίσω τις στιγμές μου. Θέλω τις ζαριές μου, να τις ρίχνω μόνη μου. Κι ας μην είναι εξάρες. Βολεύομαι και με ασσόδυο. Αρκεί να το φέρω μοναχή μου…
