Και ποιος αλήθεια δεν το κάνει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Κάθε φορά που έρχονται τα δύσκολα, κάθε φορά που έρχεται ένα άγχος να μας πνίξει, είτε αυτό προέρχεται λόγω οικονομικών δυσκολιών, είτε για το οτιδήποτε, δεν γυρνάμε πάλι πίσω, στα παιδικά μας χρόνια; Εκεί βρίσκουμε, κατά κάποιο τρόπο παρηγοριά. Τότε που όλα μας φάνταζαν παιχνιδάκι. Τότε που τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να μας «χαλάσει» την καρδιά. Τότε που όλα στα μάτια μας φάνταζαν ρόδινα και εμείς χαμένοι μέσα στην άγνοια και την παιδική αθωότητα. Πες μου αλήθεια. Δεν θα ήθελες, έστω για λίγο, να γινόσουν και πάλι παιδί; Για μια βδομάδα, ένα μήνα το πολύ.
Σαν ένα μικρό διάλειμμα στη δική σου, μικρή αλλά θαυματουργή χώρα των θαυμάτων. Πολλές φορές το έχω σκεφτεί, αγαπημένε μου και το συζητάμε κιόλας με φίλους. Θυμάσαι, λέμε, τότε που ήμασταν παιδιά; Πόσο ξέγνοιαστοι και πόσο στον «κόσμο» μας. Χωρίς άγχη, βάρη, σκέψεις. Μας αρκούσε να βγούμε για παιχνίδι στη γειτονιά και δεν θέλαμε τίποτα άλλο. Πόσο θα ήθελα να ήμουν και πάλι παιδιά. Να κάνω με τις ώρες ποδήλατο στις γειτονιές, να μην με ενδιαφέρει αν θα πέσω και αν θα χτυπήσω, να γελάω με τα υπόλοιπα παιδιά και να μην υπακούω στη μάνα που φώναζε να γυρίσω σπίτι γιατί είχε ήδη νυχτώσει. Να γίνω και πάλι παιδί, να μην έχω πάνω μου κανένας ίχνος σοβαρότητας και λογικής. Να μπορούσα να ξαναβρεθώ με ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή. Να ακούσω και πάλι τις προτροπές και τις συμβουλές τους και να νιώσω την ανεξάντλητη αγάπη και αγκαλιά τους. Να « κοροϊδέψω» και πάλι την γιαγιά που μου έβαζε μέσα στο γάλα μερέντα για να το πιω και εγώ έτρωγα μόνο τη λιχουδιά και έχυνα το υπόλοιπο στο νεροχύτη.
Να ξανακάνω αταξίες, να μας φωνάζουν οι γειτόνισσες να κάνουμε ησυχία, να μπορούσα να ξαναζήσω μια προς μία όλες εκείνες τις στιγμές στα σοκάκια της Νέας Ιωνίας. Να μουτζουρώσω τα χέρια μου με χρώματα από νερομπογιές, να κάνω βόλτα με το τον μηχανάκι του πατέρα μου, να μαλώσω με τον αδελφό μου για το ποιος θα κάνει πρώτος βόλτα με το αυτοκινητάκι στο παλιό μας σπίτι. Πάνω απ’ όλα όμως ξέρεις τι είναι αυτό που αναζητώ; Εκείνη την παιδική αφέλεια, την άγνοια κινδύνου που μας διακατείχε. Το ότι εμπιστευόμασταν άπαντες, δεν κάναμε δεύτερες σκέψεις, δεν ήμασταν καχύποπτοι. Το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι κάνουμε σήμερα που πάντα πιστεύουμε ότι στα λόγια κάποιου υπάρχει και δεύτερη μετάφραση. Και αν δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, παρά μόνο στα όνειρα, ας κάνουμε τη χάρη στους εαυτούς μας να βουτήξουμε για λίγο τη ζωή μας στην ξεχασμένη λέξη της αθωότητας. Αυτή που κάνει τα παιδιά να ξεχωρίζουν και τις καρδιές όλων, αλλά και τα μάτια να λάμπουν από ευτυχία.
