Και τι ζητάω…

Διαβάζω: Ακόμη ένας μπήκε στη λίστα των ανθρώπων που έδωσαν τέλος στη ζωή του. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως το θέμα έχει καταντήσει ρουτίνα. Μη κοιτάς που πολλά δεν γράφονται ή δεν τα ακούμε στα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων. Λίγα είναι εκείνα τα περιστατικά αυτοκτονιών που μαθαίνουμε, και αυτό γιατί δεν «πουλάνε» όλα. Ανάλογα με την ιστορία που κρύβει η κάθε μία από αυτές, αν θεωρείται ενδιαφέρουσα, μπορεί και να ακουστεί.

Αλλιώς, ποτέ δεν θα μάθουμε ότι ένας συνάνθρωπος μας έβαλε τέρμα στη ζωή του. Διαβάζω επίσης δήλωση πολιτικού εκπροσώπου που λέει πως η χώρα μας μέχρι το τέλος του έτους θα καταφέρνει να βάλει ξανά σε λειτουργία την ατμομηχανή της, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να τονίζουν ότι το μνημόνιο είναι εδώ και καλά κρατεί και πως δύσκολα θα απαλλαχθούμε από αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα οικονομικά μας δεν λένε να έρθουν στα ίσια τους. Θα μου πεις πώς να γίνει αυτό το θαύμα, όταν ξεφυτρώνουν νέοι φόροι, όταν τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα, όταν τα φέρνεις οριακά για να μην πεινάσει η οικογένειά σου. Παρατηρώ ένα παιδάκι δίπλα μου που παίζει αμέριμνο και χαρούμενο. Αναρωτιέμαι αν όταν μεγαλώσει. τα πράγματα θα έχουν αλλάξει, αν θα βρει δουλειά ή αν θα χρειαστεί και αυτό να μεταναστεύσει για να ζήσει αξιοπρεπώς, αν θα μπορεί να δημιουργήσει, να ονειρευτεί, να σχεδιάσει, να ζήσει…

Την απάντηση προφανώς και δεν μπορώ να την γνωρίζω. Μου φτάνει που το βλέπω τώρα να παίζει αμέριμνος, ευτυχώς μη γνωρίζοντας τι είναι να επιβιώνεις στην Ελλάδα του 2014.

Και σκέφτομαι από την άλλη και εμάς. Που δύσκολα χαμογελάμε. Με δυσκολία επίσης βρίσκουμε λόγους για να είμαστε χαρούμενοι. Να ξεχαστούμε λίγο από την πεζή πραγματικότητα που μας θέλει να δουλεύουμε, να πληρώνουμε, να γυρίζουμε στο σπίτι ξεθεωμένοι, και στην ουσία να μην έχουμε απολαύσει τίποτα από αυτό που λέγεται ζωή, κάνουμε όμως το σταυρό μας που κανείς από τους οικείους μας δεν είναι σε τόσο τραγική θέση που θα έφτανε στο σημείο να αυτοκτονήσει. Πέφτουμε ήσυχοι για ύπνο, περιμένοντας από κάποιους, κάπου, κάποτε, να ξεκινήσουν μια επανάσταση, που θα βγουν στο δρόμο και θα μας συμπαρασύρουν και όλους εμάς, θα μας σηκώσουν από την καφετέρια που απολαμβάνουμε τον φραπέ μας με σκοπό κάτι να αλλάξει.

Τις σκέψεις μου σταμάτησε η γλυκιά φωνούλα του μπόμπιρα που δεν έλεγε να κάτσει στην αγκαλιά της μητέρας του, αλλά έτρεχε πάνω – κάτω συνεχώς. Πόσο θα ήθελα να είχα λίγη από την ανεμελιά του…

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.