Απόγευμα στους δρόμους της πόλης. Συμπολίτες κινούνται στους δρόμους γρήγορα. Σαν να τρέχουν να προλάβουν κάτι σημαντικό. Παρατηρώ τα πρόσωπα τους. Θλιμμένα τα περισσότερα, μόνοι τους ή ακόμη και αν συνοδεύονται ελάχιστοι συνομιλούν μεταξύ τους, μερικοί μονολογούν, άλλοι είναι νευριασμένοι, γκρινιάζουν. Διακρίνω στα μάτια τους ένα φόβο. Ποιος ξέρει τι μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας στην καθημερινότητά του, σκέφτομαι. Το μόνο σίγουρο, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι κανένας δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που ζει. Κάτι μας λείπει, για κάτι παραπονιόμαστε, κάτι δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Θα μου πεις, δεν βοηθούν καθόλου και οι καταστάσεις που βιώνουμε, με μια πολιτεία που σε πολλές περιπτώσεις δηλώνει απούσα, με όλους εμάς να πορευόμαστε όπως βρίσκουμε και απλά να επιβιώνουμε.
Και γιορτάζουμε. Γιορτάζουμε την επέτειο του «όχι» και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να λένε το δικό τους όχι. Αλήθεια, μπορούμε να μιλάμε ακόμη για ήρωες; Προφανώς και υπάρχουν περιπτώσεις που άνθρωποι αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά μέσα στην τόση μαυρίλα είναι αδύνατον να τους αναγνωρίσουμε. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ανάμεσα στα τόσα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας, δεν έχουν πάψει στιγμή να αντιδρούν, να κρατούν το κεφάλι ψηλά, να ενδιαφέρονται, να ψάχνονται, να είναι συμμέτοχοι και να δηλώνουν «παρών» όποτε χρειαστεί. Σήμερα, θα κατέβουμε στην παραλία να χειροκροτήσουμε τα παιδιά που θα παρελάσουν, θα αισθανθούμε υπερήφανοι βλέποντας τις ένοπλες δυνάμεις να περνούν από μπροστά μας, θα δακρύσουμε ακούγοντας τα εμβατήρια και κάπως έτσι θα καλύψουμε την εθνική μας ανάγκη. Αργότερα, θα επιστρέψουμε και πάλι ο καθένας στο σπίτι του, στον μικρόκοσμο τους, με ότι αυτό συνεπάγεται. Σκέφτομαι, πόσα χρόνια ακόμη θα περάσουν μέχρι να κάνουμε τη δική μας επανάσταση. Πόσα ακόμη θα πρέπει να ανεχτούμε ως λαός για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε άλλο να πορευόμαστε με αυτό το ρυθμό. Για πόσο ακόμη θα λυπόμαστε όταν θα βλέπουμε γύρω μας να τριγυρνούν άνθρωποι – φαντάσματα, όταν η νεολαία μας, άνεργη γαρ, έχει καταντήσει χειρότερη από ΚΑΠΗ και κάθεται με τις ώρες στις καφετέριες, παίζοντας τάβλι για να «απασχοληθεί». Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κατανοήσουμε όλοι ότι πραγματικά χρειάζεται να γίνει κάτι, μια «επανάσταση». Θα μου πεις πώς να γίνει αυτό, όταν όλοι μας είμαστε γεμάτοι από φόβο, αδύναμοι, όταν αντί να αντιδράσουμε ψάχνουμε να βρούμε τα θύματα στα πρόσωπα άλλων, όταν έχουμε γεμίσει με πολύ «εγώ» και καθόλου «εμείς». Τη λύση την βλέπω μόνο αν αρχίσουμε να λέμε ο καθένας από εμάς τα δικά του, προσωπικά «όχι». Ίσως τότε να ωριμάσουμε, να αποβάλουμε τη μιζέρια, να διώξουμε την μαυρίλα από τη ζωή μας, και να καλωσορίσουμε την ελπίδα, το φως και τα όνειρα. Γιατί όπως έλεγε και ο κορυφαίος Μάνος Χατζιδάκις «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί».
