Κάνοντας μια περιήγηση στον κόσμο των ειδήσεων μέσω ίντερνετ, έτυχε να πέσω πάνω σε μια παλιά ανάρτηση που αφορούσε στη Βραζιλία, αλλά πίστεψε με, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν απείχε και πολύ από τη δική μας χώρα, μιας και εκεί οι κάτοικοι φαίνεται πως διαθέτουν ορισμένες από τις δικές μας, κακές συνήθειες. Διαβάζω λοιπόν πως ένας οδηγός αυτοκινήτου, είχε την φαεινή ιδέα να παρκάρει σε θέση όπου μόνο άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν.
Θα μου πεις, σιγά το νέο. Στην Ελλάδα και στο Βόλο τέτοιες πρακτικές είναι καθημερινές. Εδώ όμως η αντίδραση του κόσμου δεν έχει καμία σχέση με αυτή των Βραζιλιάνων. Εκεί, μια ομάδα, συνεργάστηκε και κατάφερε να καλύψει όλο το εξωτερικό του αυτοκινήτου με μια αφίσα, που έγραφε ότι η θέση που είχε καταλάβει εκείνος με το αυτοκίνητο του προορίζονταν για άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν ξέρω αν η κίνηση αυτή ευαισθητοποίησε εν τέλει τον συγκεκριμένο οδηγό, αλλά σίγουρα για όλους μας πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Αλήθεια, πόσες και πόσες φορές δεν έχεις δει παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια, μέσα σε στενά, σε χώρους όπου προορίζονται για να παρκάρουν άτομα με ειδικές ανάγκες; Κατά κόρον στην πόλη μας, μη κρυβόμαστε.
Λόγω ρεπορτάζ, πολλές φορές έτυχε να καλύψουμε τέτοιου τύπου οδηγούς, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παρκάρουν για να κάνουν τη δουλειά τους και οι υπόλοιποι ας πάνε να κουρευτούν. Πόσες φορές δεν έχουμε αγανακτήσει με αδαής συμπολίτες μας που χρησιμοποιούν τη λέξη «για ένα λεπτάκι μόνο» για να κοτσάρουν την πολυτελή κουρσάρα τους επάνω στο πεζοδρόμιο, εμποδίζοντας ουσιαστικά μια μητέρα με το καροτσάκι και το παιδί της να μπορέσει να το διασχίσει; Τι εντύπωση μπορεί να έχουν για εμάς τους υπόλοιπους, αναρωτιέμαι καμιά φορά αγαπημένε μου. Και άντε για εμάς που κουτσά- στραβά θα βρούμε τον τρόπο να περπατήσουμε, και ας μας έχουν βάλει εμπόδια στο δρόμο μας. Όλους εκείνους που λόγω των ειδικών αναγκών τους κυκλοφορούν με δυσκολία, δεν τους σκέφτονται καθόλου; Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να παριστάνουμε τους ευαίσθητους, τους συμπονετικούς και την ίδια ώρα να αγνοούμε παντελώς τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας. Η πολιτεία απούσα, πέρα από κάποια πρόστιμα που κόβει. Η λύση όμως δεν έρχεται.
Γιατί πολύ απλά λύση, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και μάλιστα μέλη μιας Ευρώπης πολιτισμένης, θα βρισκόταν μόνο αν κατείχαμε σωστή διαπαιδαγώγηση από το σχολείο ακόμη, μαθαίνοντας να είμαστε ουσιαστικά ευαίσθητοι απέναντι σε άτομα με ανάγκες, δείχνοντας σεβασμό στις ανάγκες τους και βοηθώντας και όχι κλείνοντας τους δρόμους. Ας σταματήσουμε να αυτομουτζωνόμαστε και αλληλοβριζόμαστε στους δρόμους λοιπόν και ας πάρουμε και εμείς ένα μάθημα, συνειδητοποιώντας ότι το να αντιδρούμε πολιτισμένα θα πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αλλιώς…
