Όλα, λένε, εξαρτώνται από μια λεπτή γραμμή. Μια γραμμή μπορεί να αλλάξει όλη τη ζωή μας. Μια απόφαση, μια στιγμή, μια λέξη, ένα βλέμμα, μια αφορμή, μια κουβέντα… μπορούν να αλλάξουν όλη τη ροή της ζωής μας. Πόσες φορές δεν έτυχε να μαλώσεις με κάποιον φίλο σου για ασήμαντη αφορμή, πόσες άλλες δεν σκέφτηκες πως καλύτερα θα ήταν να δάγκωνες τη γλώσσα σου από το να εκστομίσεις μια κουβέντα, πόσες στιγμές δεν ένιωσες τόσο ευάλωτος ή νευρικός που ακόμη και καλημέρα να σου έλεγε κάποιος θα τον άρπαζες από τα μούτρα. Και η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι τα νεύρα μας δεν είναι και στα καλύτερα τους. Είμαστε σε τέτοιο βαθμό επηρεασμένοι από τα όσα άσχημα τυχαίνουν καθημερινά, που ακόμη και αστείο να κάνει κάποιος μαζί μας, μπορούμε να τον παρεξηγήσουμε. Θα μου πεις, λογικό.
Αυτό όμως έχει ως συνέπεια οι ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Κι όταν αυτές διαταραχθούν τότε αντιστρέφονται τα πάντα. Εξάλλου όπως λένε η τρέλα από τη λογική κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, η οποία δεν αργεί να σπάσει. Παρατηρώ ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο και να μονολογούν, να κουνούν τα χέρια τους σαν να έχουν απέναντί τους ένα συνομιλητή. Δεν είναι τραβηγμένο το παράδειγμα, συμβαίνει όντως. Από την άλλη, με την παραμικρή αφορμή ξεσπούν καβγάδες, διαλύονται σχέσεις, κλείνουν σπίτια. Κοινωνικός αποκλεισμός, πίεση, άγχη και αδιέξοδα. Πολλά από τα οποία δεν χρειάζονται τόση επέκταση. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τόση θλίψη για θέματα που αν σκεφτούμε καλύτερα είναι μηδαμινά, μπροστά σε άλλα που αξίζουν την προσοχή μας. Δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρω, αφού όλοι λίγο πολύ πιστεύω να καταλαβαίνουμε ποια είναι αυτά. Βιώνοντας όμως διάφορες συμπεριφορές και καταστάσεις αναρωτιέμαι πόσο θέλει ο άνθρωπος τελικά;
Πόσο λεπτή είναι αυτή η διαχωριστική γραμμή που σε κάνει να χάνεις τη λογική σου και την ισορροπία σου; Δυστυχώς πολύ λεπτή… Ωστόσο, η δύναμη και η προσαρμοστικότητα που έχει το κάθε άτομο είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις πιάσει πάτο, βρίσκεις τη δύναμη και το σθένος να ανέβεις ξανά ψηλά. Και ίσως χρειάζεται και αυτό, γιατί έτσι βρίσκεις τον εαυτό σου, που ίσως λίγο να είχες χάσει. Πόσο πολύ συμφωνώ με τους στίχους του ενός τραγουδιού που λέει «Κι αν πέσεις πάλι και χτυπήσεις Και θες να κλάψεις σαν παιδί Δεν πειράζει Σήκω ξανά Κοίτα μπροστά Σε περιμένουν κορυφές να κατακτήσεις Μόνο τα βήματα σου μέτρησε σωστά Φτιάξε φτερά και θα πετάξεις» .
