Μηνύματα. Εισερχόμενα, εξερχόμενα, στα πρόχειρα, σε αναμονή. Μηνύματα που μπορεί να γράφτηκαν δεκάδες φορές, να σβήστηκαν άλλες τόσες, χωρίς να σταλούν τελικά από τον αποστολέα στον παραλήπτη τους. Είχα μια συζήτηση τις προάλλες, αγαπημένε μου αναγνώστη, όπου σε ερώτηση που έκανα σε μια φίλη μου για τον αγαπημένο της, με τον οποίο δεν τα πηγαίνουν καλά τελευταία, αν αντάλλαξαν κάποιο τηλέφωνο ή έστω μήνυμα, μου απάντησε πως δεκάδες φορές τις πέρασε από το μυαλό να το κάνει, σκεφτόταν με τις ώρες τι θα ήταν αυτό, μπήκε στη διαδικασία να το πληκτρολογήσει, αλλά σαν να κολλούσε το χέρι της και ποτέ δεν το έστειλε τελικά. Κάτι ανάλογο μπορεί να συνέβη και σ’ εκείνον. Και αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που μας κρατά το χέρι και δεν πατάμε το «αποστολή»;
Τι είναι εκείνο που μας κάνει να σκεφτόμαστε και να ξανασκεφτόμαστε, να γράφουμε και να ξεγράφουμε, να σβήσουμε; Τι μας οδηγεί να θέλουμε να βγάλουμε κάτι από μέσα μας, ένα σ’ αγαπώ, ένα συγνώμη, ένα σε νοιάζομαι, ένα απλό γεια σου, σε σκέφτηκα και ήθελα να δω τι κάνεις, αλλά προτιμάμε να το κρατάμε μέσα μας; Γιατί δεν το στέλνουμε να ηρεμήσει και το μέσα μας; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα άλλαζε αν έγραφες και έστελνες όλα αυτά που μπορεί να σκέφτεσαι και δεν τολμάς να πεις; Τι θα γινόταν αν ο αυθορμητισμός σου έβγαινε πιο μπροστά από την ψυχρή λογική; Αν έβρισκες εκείνη τη στιγμή τη δύναμη να ξεπεράσεις τον όποιο σου ενδοιασμό και φόβο για το πώς θα αντιδράσει ο άλλος; Τα έχεις σκεφτεί, αλλά παραμένεις σιωπηλός. Αν με ρωτήσεις, είμαι της άποψης ότι είναι καλό να βγάζεις τα πράγματα που σε «τρώνε» από μέσα σου. Αλλά όλο και περισσότερο διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό δεν ενστερνίζεται τη συγκεκριμένη άποψη. Γίναμε πιο φτωχοί. Όχι προφανώς από λέξεις, αλλά από δύναμη και θάρρος.
Θάρρος να ξεστομίσεις τα συναισθήματα του, και φόβος για την ανταπόκριση. Το πώς θα αντιδράσει ο άλλος, αν θα απαντήσει, τι θα πει. Και έτσι μένουμε να κοιτάζουμε μηνύματα στο κινητό που έχουμε γράψει οι ίδιοι, χωρίς να τα αφήνουμε να ταξιδέψουν, χωρίς να επιτρέπουμε σε κάποια μάτια να λάμψουν αντικρίζοντας τα. Κρίμα, πολύ μεγάλο κρίμα. Γιατί μέσα στα μηνύματα αυτά να ξέρεις λέμε τις πιο μεγάλες αλήθειες μας. Μοιραζόμαστε κάτι από την ψυχή μας. Και τι έγινε δηλαδή αν μας πουν ψιλορομαντικούς; Αν δείξεις πως είσαι ευάλωτος; Αν διακρίνει ο άλλος την όποια σου ευαισθησία; Είναι τόσο κακό δηλαδή να αφήσεις λίγο χώρο για να περάσει και κάποιος άλλος, παραμερίζοντας τον εγωισμό σου; Θα μου πεις είναι δύσκολο να διαχειριστείς τις ανασφάλειες σου, να έρθεις αντιμέτωπος με τις άμυνες που έχεις χτίσει χρόνια τώρα για να μην πληγωθείς. Μα, να σου πω κάτι; Ελάχιστα θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει αυτό.
Το πιο σημαντικό όλων είναι ότι μέσω ενός γραπτού μπορείς να έρθεις και πάλι κοντά με κάποιον που αγαπάς. Μπορείς να ξεδιαλύνεις μια περίεργη κατάσταση. Πίστεψε με, προσπάθησε να γράψεις κάτι και θα δεις πως τα πράγματα, στην καρδιά και το μυαλό σου, θα βρουν το δρόμο τους και την πραγματική τους διάσταση. Μόνο κάνε μου μια χάρη, αυτή τη φορά μην διστάσεις. Πάτησε το κουμπάκι και στείλτο…
