Ξυπνάς το πρωί, αγαπημένε μου αναγνώστη, κάθε πρωί όμως, σημείωσε το αυτό, και αναρωτιέσαι «αυτό που θα ζήσω και σήμερα είναι αυτό που πραγματικά θέλω ή τελικά μήπως κάνω κάτι λάθος;». Πόσοι έχουν απομείνει πάνω σε αυτό τον τόπο, που πραγματικά κάνουν αυτό που θέλουν; Που δεν λειτουργούν με πρόγραμμα, αλλά δημιουργούν εκείνοι τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα πορευτούν.
Ζουν με λίγα λόγια το όνειρο, έτσι όπως το έχουν εκείνοι στο κεφάλι τους, χωρίς κανείς να τους καθοδηγεί, χωρίς να μένουν στάσιμοι, αλλά κυρίως δημιουργώντας και παλεύοντας, ακόμη και με τον ίδιο τους τον εαυτό, στην προσπάθεια να μείνουν στην επιφάνεια μόνο τα ουσιώδη, που στην τελικά είναι και τα μοναδικά που έχουν αξία. Καμιά φορά ξέρεις τους ζηλεύω που καταφέρνουν να ζουν ελεύθερα, μακριά από στερεότυπα και «πρέπει». Τους θεωρώ νικητές, που παρά τα προβλήματα, που ίσως ν’ αντιμετωπίζουν, καταφέρνουν και επιβιώνουν. Κάποιες φορές, αγαπημένε μου, σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν τότε, εκεί στην εφηβεία, που όλα στο μυαλό μας φάνταζαν τόσο εύκολα. Θεωρούσαμε ότι ήταν στο χέρι μας ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε για να γυρίσουμε παντού, να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.
Μεγαλώνοντας βέβαια κατανοήσαμε ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς όπως τα είχαμε εμείς στο μυαλό μας. Μπήκε στη μέση η λογική, αφήνοντας λίγο πιο πέρα τον παρορμητισμό της νεότητας. Έπρεπε να μπούμε και εμείς στην καθημερινότητα, που σε θέλει να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, να έχεις μια άλφα κοινωνική συμπεριφορά, να δείχνουμε συνεχώς ότι αξίζουμε. Και τι καταφέραμε; Καταφέραμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι σημασία έχουν τα μικρά. Εκεί βρίσκεται η ουσία. Γι αυτό έχω μια ιδέα, αγαπημένε μου. Ας αφήσουμε λίγο ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά μας, έτοιμα να δεχτούν το κάθε τι απρόσμενο. Ας πειραματιστούμε. Τι στο καλό μιλάμε συνεχώς για θέματα ελευθερίας αν εμείς δεν δεχθούμε πρώτοι ν’ απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να νιώσουμε ισχυροί και να βγάλουμε όλο αυτό που κρύβουμε πλέον μέσα μας. Ας διαβάσουμε, ας ακούσουμε λίγη καλή μουσική, ας κάνουμε πράγματα τα οποία μπορεί να μας φαίνονται βαρετά, αλλά μέσα από εκεί μπορεί ν’ ανακαλύψουμε κι άλλες πτυχές του εαυτού μας. Και ας μην ξεχνάμε να αποδεχόμαστε το αυτονόητο. Πως σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να μείνουμε μόνοι. Στα καθημερινά, τα απλά ή τα δύσκολα, σε αυτό το ταξίδι τέλος πάντων με το όνομα «ζωή» το μονοπάτι το διαλέγουμε μόνοι μας, αλλά καλό θα ήταν να υπάρχει και καλή παρέα. Δεν συμφωνείς;
