Πόσες φορές σου έχει τύχει, αγαπημένε μου αναγνώστη, να πέφτεις για ύπνο και να μην μπορείς να ηρεμήσεις; Να νιώθεις ένα κόμπο να σε πνίγει. Έναν κόμπο που δεν φεύγει αν δεν ξεσπάσεις τελικά σε δάκρυα. Δάκρυα από κάτι που σε πίκρανε, από νεύρα που σου δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας ή απλώς επειδή νιώθεις μια κούραση που σε εξαντλεί. Δάκρυα επειδή σε πιάνει κάπου – κάπου ένα παράπονο, επειδή νιώθεις ότι κάποιος δεν σε καταλαβαίνει, ότι δεν σε αγαπούν ή δεν νοιάζονται για σένα, επειδή και 50 ώρες να είχε η μέρα δεν θα σου έφταναν να κάνεις όλα όσα θέλεις.
Δάκρυα, επειδή τη ζωή σου αλλιώς την είχες φανταστεί και αντ΄ αυτού είσαι υποχρεωμένος απλώς να διεκπεραιώνεις υποχρεώσεις. Δάκρυα αφού νιώθεις τύψεις που δεν βλέπεις όσο πολύ θα ήθελες τα παιδιά σου, που δεν έχεις χρόνο να τηλεφωνήσεις σε ένα φίλο που έμαθες ότι είναι άρρωστος, που μίλησες σε κάποιον άσχημα και το μετάνιωσες χίλιες φορές. Δάκρυα, γιατί ενώ στο μυαλό σου τα πάντα είναι προγραμματισμένα έτσι άπαντες να είναι ευχαριστημένοι, έρχεται η στραβή και κάποιος θα μείνει παραπονούμενος. Δάκρυα, που πολλές φορές πρέπει να είσαι εσύ ο σκληρός και να σε κατηγορούν, και ας ξέρεις μέσα σου ότι το κάνεις πάντα για καλό. Και όσο τα σκέφτεσαι αυτά, τόσο σου κουνάει μαντήλι ο ύπνος και ο κόμπος γίνεται όλο και μεγαλύτερος ,ακόμη και από τις ενοχές σου, απέναντι στα πρόσωπα που τόσο αγαπάς. Θα μου πεις τώρα, πως γίνεται εγώ να προσπαθώ για το καλό όλων και αυτό είτε να μην γίνεται, είτε να γυρνάει μπούμερανγκ.
Ε, γίνεται. Ας κρατήσουμε την ουσία, ότι εσύ προσπαθείς. Έλα όμως που στο τόσο δύσκολο σήμερα που ζούμε οι ρυθμοί μας εξαντλούν. Και όσο οι ρυθμοί αυξάνουν, τόσο πιο πολύ κουραζόμαστε εμείς. Και αυτό φέρνει μαζί του νεύρα. Και τα νεύρα δεν σε αφήνουν ούτε καν να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις. Και τότε αντιδράς. Και ξεσπάς όπου και σε όποιον βρεις. Μακάρι το άγχος της καθημερινότητας να ήταν λιγότερο. Μακάρι να μπορούσαμε να δείξουμε στους γύρω μας όχι ότι δεν ενδιαφερόμαστε για εκείνους, αλλά πως η κούραση και η στεναχώρια μας καμιά φορά είναι τόσο μεγάλη που δεν θέλουμε τίποτε άλλο από το να πέσουμε στο κρεβάτι και να κοιμηθούμε. Δυστυχώς όμως τα λόγια που λες πάνω στο μεγάλο σου θυμό είναι γεμάτα πίκρα, ένταξη και φυσικά άντε να τα πάρεις πίσω. Το μόνο που θα μας σώσει, αγαπημένε μου, είναι να δείχνουμε πιο συχνά πόσο αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους. Γιατί να ξέρεις, τις μεταξύ μας σχέσεις δεν τις δοκιμάζει ούτε η αδιαφορία, ούτε ο εγωισμός, αλλά αυτή η άτιμη καθημερινότητα που εμπεριέχει μέσα της τρελά νεύρα και κούραση.
