Πόσα «δεν» μπορεί να λες ή να ακούς καθημερινά, αγαπημένε μου αναγνώστη; Δεν θέλω εκείνο, δεν μου αρέσει το άλλο, δεν γουστάρω να βλέπω τον δείνα. Δεν αντεχόμαστε με τόσα «δεν». Στο μπλα – μπλα και στη θεωρία είμαστε πρώτα, α, όλα κι όλα. Ενώ για εμάς τους ίδιους δεν φαντάζει εύκολο, ωστόσο με μεγάλη ευκολία δεν έχουμε πρόβλημα, σε ότι αφορά τρίτους, να τους προτείνουμε, επιτακτικά πολλές φορές να πράξουν κάτι. Και για πες μου, έτσι μεταξύ μας τώρα. Πόσες και πόσες φορές δεν βαρέθηκες τον εαυτό σου που κάθεται με τις ώρες σε έναν καναπέ, χωρίς να κάνει τίποτα και υποσχέθηκες ότι από αύριο κιόλας θα αρχίσεις να γίνεσαι πιο δραστήριος; Πόσες και πόσες φορές δεν είπες «τέρμα, ως εδώ, δεν μπορώ να ανεχθώ άλλο τέτοια συμπεριφορά» και όταν σου συνέβη ξανά αντέδρασες πάλι με τον ίδιο τρόπο;
Πόσες φορές άφησες πράγματα να περνάνε στο ντούκου, θέματα που αφορούσαν το επάγγελμα σου, τις σχέσεις του, το οτιδήποτε, φοβούμενος μη γίνει κάτι και διαταραχτεί η ισορροπία που υπάρχει; Άσε, μη μετράς. Είναι πολλές οι φορές. Μιλάω εκ πείρας. Δεν θα σου γράψω κάτι πρωτότυπο. Απλά βολευτήκαμε. Γίναμε και εμείς μέρος ενός συστήματος που δουλεύει συμβατικά. Εφευρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες, προσπαθώντας να φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας, αλλά δεν. Τι είπες, αγαπημένε μου; Ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Άντε, να το δεχτώ κι αυτό και να δεχτώ επίσης πως αν κάποιος πραγματικά θέλει προβαίνει σε αλλαγές στη ζωή του. Να κάνω το συνήγορο του διαβόλου;
Γιατί, όπως σε όλα τα δεδομένα, έτσι και εδώ, υπάρχει και μια άλλη πλευρά που λέει ότι σαφώς και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, όταν το θέλεις, να επαναστατείς και να αλλάζεις καταστάσεις που θεωρείς ότι δεν σε αντιπροσωπεύουν πλέον, αλλά στην ουσία δεν αλλάζεις τίποτα. Γιατί, απλούστατα, όλα όσα κάνεις, είναι μερικά «τερτίπια» για να ξεγελάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και αναρωτιέμαι. Αφού στην ουσία αναζητάμε την αλλαγή, δεν μας αρέσουν όσα κάνουμε, γιατί δεν αντιδρούμε; Τι μας εμποδίζει; Είναι μόνο θέμα έλλειψη ισχυρής θέλησης; Γιατί δεν το τολμάμε; Γιατί επιλέγουμε το βόλεψη μας; Γιατί επαναπαυόμαστε; Γιατί εφησυχάσαμε έτσι; Τόσο πολύ δεν αντέχουμε τη σύγκρουση; Τόσο πολύ φοβόμαστε αυτή την ανατροπή; Μάλλον, γιατί τελικά πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που δεν αφήνουν το «δεν» να μπει εμπόδιο στη ζωή τους. Και συνήθως είναι εκείνοι που λένε λίγα, που έχουν υπομονή, που παραμένουν αισιόδοξοι, που χαμογελούν.
Είναι εκείνοι που δεν τους πιάνει το μάτι σου ότι θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Είναι εκείνοι που βρίσκονται στη δουλειά σου, στην οικογένεια σου, ανάμεσα στους φίλους σου, αλλά δεν βλέπεις στο πρόσωπο τους τον επαναστάτη που κρύβουν στα μάτια τους. Σε κάτι τέτοιους αφήνω την ελπίδα μου για αλλαγή, γιατί αν περιμένω από όλους εμάς τους επαναπαυμένους…
