Ψυχολόγο δεν με λες, αγαπημένε μου αναγνώστη, οπότε δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω για θέματα που αγγίζουν την επιστήμη αυτή. Με λες όμως και παρατηρήτρια και σίγουρα μπορώ να σου γράψω όλα όσα βλέπω έξω στο δρόμο, αλλά και στον μοναχικό κόσμο του ίντερνετ. Ειδικά εκεί, μέσα στα social media, η μοναξιά ζητωκραυγάζει. Γιατί όσο ωραίες φωτογραφίες και αν ανεβάσεις, «δείχνοντας» το πόσο καλά περνάς, μερικές φορές η μοναξιά δεν μπορεί να κρυφτεί. Και η αλήθεια είναι ότι το παρατηρώ τελευταία όλο και πιο συχνά, αγαπημένε μου, αλλά για να μην σου λέω και ψέματα, τις προάλλες διάβασα κάτι που είχε γράψει μια κοπέλα που με προβλημάτισε πολύ. Τι έγραφε; «Χρειάζομαι μια αγκαλιά, ζητάω πολλά;».
Και θα μείνω στην ουσία αναρωτώμενη τελικά πόσοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη μπορούν να αναζητούν αυτό το απλό πράγμα; Μια αγκαλιά. Μια λέξη. Μια χειρονομία. Για να μη νιώθουν μόνοι. Σε τι σημείο φτάνεις για να αναζητάς μια αγκαλιά και να το «φωνάζεις» σε ένα κοινωνικό δίκτυο, δημόσια; Και για να σε προλάβω. Όχι, δεν ήταν μια περίπτωση αυτή η συγκεκριμένη. Υπάρχουν πολλές σαν και αυτή, δεκάδες καθημερινά, μπορεί και περισσότεροι, αν κάτσεις να σκεφτείς πόσοι χρήστες μπαίνουν καθημερινά στο ίντερνετ. Τα στιχάκια που γράφουν μιλούν μόνο για έρωτες τελειωμένους, για αγάπες που δεν είχαν αίσιο τέλος, για όνειρα που πήγαν χαμένα και για αγκαλιές άδειες. Και δεν είναι μόνο στο Facebook.
Το ίδιο σκηνικό επικρατεί και εκεί έξω. Αν δω ένα ζευγάρι στο δρόμο, να κρατιέται χέρι- χέρι και να γελά με το ίδιο αστείο, μου έρχεται να κάνω τον σταυρό μου και να πάω να τους πιάσω και να τους πω «Βαστάτε γερά παιδιά», αλλά το κρατάω και νιώθω απλά ικανοποιημένη που κάποιοι είναι ερωτευμένοι, που κάποιοι εξακολουθούν να αισθάνονται. Και ξανασκέφτομαι. Γιατί εκεί έξω να κάνει τόση μοναξιά; Γιατί συνάνθρωποι μας να νιώθουν μόνοι; Γιατί δεν βλέπεις ανθρώπους να αγκαλιάζονται; Γιατί βλέπεις να περπατάνε σε απόσταση και όχι χεράκι-χεράκι; Μήπως στην προσπάθεια μας, στον καθημερινό αγώνα που δίνει ο καθένας μας, για να τα προλάβουμε όλα, ξεχάσαμε το σημαντικότερο που είναι η αγάπη, το συναίσθημα; Μήπως φοβηθήκαμε ότι αν δείξουμε σε κάποιον τα συναισθήματά μας, θα μας θεωρήσει αδύναμο ή θα μας αποτρέψει από το να κάνουμε πράξη τα όποια μας όνειρα και σχέδια; Δίνουμε έναν αγώνα, κάθε μέρα, για να τερματίσουμε πρώτοι, να τα καταφέρουμε όλα, να δείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι και ακλόνητοι, χωρίς να αφήνουμε τα χαρτιά και την ατζέντα, όσο για το κινητό; Το κάναμε προέκταση του χεριού μας. Και οι ώρες και οι μέρες περνούσαν.
Και εμείς όντως τερματίσαμε πρώτοι. Ναι, αλλά για κοίτα δίπλα σου. Βλέπεις κάποιον άλλο; Έχεις κανένα δίπλα σου; Προτίμησες να επενδύσεις αλλού και όχι σε αυτό που πραγματικά έχει ουσία. Φοβήθηκες το τόσο απλό, να αφήσεις τον εαυτό σου να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ανοίξεις την αγκαλιά του ή να ξέρεις πως ότι και αν συμβεί θα έχεις μια αγκαλιά να χωθείς μέσα. Και ξέρεις ε; Όπως φοβήθηκες εσύ, φοβήθηκαν και πολλοί άλλοι και κάπως έτσι απομείναμε μονάχοι και δυστυχισμένοι.
