Την βρήκαμε τυχαία στο μαγαζί ενός φίλου μας, εκτός Βόλου. Η χαρά που την συναντήσαμε μεγάλη, γιατί μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, όσο και καλή διάθεση να έχεις, δεν μπορείς να συναντήσεις όλους, όσους θα ήθελες. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, ήπιαμε τα ποτά μας, είπαμε τα νέα μας. Τα πράγματα με τη δουλειά της δεν πηγαίνουν και πολύ καλά, ο αρραβωνιαστικός της σκέφτεται να κάνει το μεγάλο βήμα να δημιουργήσει μια δική του επιχείρηση, αλλά εκτός Ελλάδας.
Τόπος προορισμού η Αμερική, εκεί ο αγαπημένος της γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, εκεί που έχει συνηθίσει τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής, εκεί που ζουν οι φίλοι του. Τίποτα δεν είναι βέβαιο για την αναχώρηση τους, αλλά μάλλον προς τα εκεί πηγαίνει το πράγμα η φίλη μου προφανώς δεν πετάει και από τη χαρά της. Γιατί, όσο και αν η δουλειά της είναι πεσμένη, όσο και αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όσο και αν η ίδια έχει απογοητευτεί που βιώνει σε μια χώρα που πολλές φορές σου στερεί το δικαίωμα να ονειρεύεσαι κιόλας, η απόφαση του να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να ξενιτευτείς, προβληματίζει.
Έχει ένα μήνα μπροστά της για να το σκεφτεί, πιεσμένη και πλημμυρισμένη από συναισθήματα. Από τη μία ο έρωτας και ο άντρας της ζωής της και από την άλλη γονείς, συγγενείς φίλοι , μια ζωή που την έχεις διαλέξει και μέσα από τις όποιες δυσκολίες δεν το βάζεις κάτω και συνεχίζεις να προσπαθείς.
Την επόμενη μέρα που συναντηθήκαμε πάλι και αποχαιρετιζόμασταν στα ΚΤΕΛ, η συζήτηση ήρθε και πάλι στο συγκεκριμένο θέμα. «Θα σου τηλεφωνήσω να σου πω τα νέα και τις αποφάσεις» μου είπε και ένιωθα πως ήταν τόσο πιεσμένη από το βάρος μιας τέτοιας απόφασης , που ήθελε να βάλει τα κλάματα. Δεν ξέρω στη θέση της τι θα διάλεγα. Για την ακρίβεια, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι στη θέση της.
Δύσκολο, λόγω οικονομικών καταστάσεων, να πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα από μια ζωή που διάλεξες, σε μια ζωή ναι μεν καινούργια και φτιαγμένη από την αρχή, και ποιος ξέρει, ίσως και κάτω από καλύτερες συνθήκες, αλλά πώς να αφήσεις πίσω σου όλα αυτά που έχεις δημιουργήσει, πώς να αφήσεις πίσω σου ανθρώπους και καταστάσεις, ακόμη και την πόλη σου, που σε πολλά μπορεί να σε θλίβει, ακόμη και εκείνη δεν σου πάει καρδιά να την αφήσεις;
Κάποιος ορθολογιστής θα την συμβούλευε να κλείσει τα μάτια, να μπει στο πρώτο αεροπλάνο και να μην σκεφτεί κανέναν και τίποτα. Εγώ την συμβούλεψα να ακολουθήσει την καρδιά της, γιατί πολλές φορές μόνο εκείνη μπορεί και μας δίνει απαντήσεις.
Σκέφτομαι όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να αποχαιρετάμε δικούς μας ανθρώπους που για ένα καλύτερο μέλλον, σφίγγουν την καρδιά τους και ξενιτεύονται; Μη μου απαντήσεις, ίσως την απάντηση βαθιά μέσα μου να την γνωρίζω ήδη…
