Αυτό λοιπόν που ζητώ και θα αναζητώ στη ζωή μου, τι είναι; Μια βόλτα. Αλλά ας εξηγηθώ πρώτα. Με τον τρόπο που ζούμε ελάχιστα είναι τα πράγματα που μένουν ίδια, όπως ο χρόνος που πάντα τρέχει. Αν τον (παρ)ακολουθείς κατά πόδας, ίσως να έχεις την ψευδαίσθηση πως τίποτα δεν αλλάζει. Αν πάλι κοιτάξεις από ψηλά θα εκπλαγείς ανακαλύπτοντας πως σ’ αυτήν την ατέρμονη μονοτονία του χρόνου, που έβλεπες, παρεισφρύουν κάθε λίγο και λιγάκι γεγονότα που αλλάζουν καθοριστικά τη ροή του. Η ρότα σου λοιπόν δεν είναι ποτέ σταθερή ακόμη κι’ αν ο στόχος σου παραμένει ο ίδιος. Δε πίστευα ποτέ στο “για πάντα”. Τώρα όμως πλέον πιστεύω στη καταδίωξη αυτής της ιδέας, στη σύλληψη και στη διαμόρφωση της. Θέλω να έχει τη μορφή μιας “ατέλειωτης βόλτας”. Επίσης πίστευα πως για να αισθανθεί ένας άνθρωπος πλήρης και ολοκληρωμένος δε χρειάζεται ποτέ τη παρουσία κάποιου συντρόφου – «είμαστε αυτάρκεις», πίστευα.
Η απάντηση στην απολυτότητα μου ήρθε ξαφνικά σαν γερό χαστούκι. Σήμερα το πρωί βγήκα από το σπίτι περιχαρής. Κι αυτό γιατί ο Βόλος μας αυτή την εποχή είναι υπέροχος και ο καιρός το στολίζει αναδεικνύοντας το στο έπακρο. Πριν κάνω οτιδήποτε άλλο ήθελα να γιορτάσω την ανεξαρτησία μου ρίχνοντας μια ματιά στις ανοιξιάτικες βιτρίνες, απολαμβάνοντας την ζωντανή επίτευξη του στόχου μου, να περνάω καλά με τον εαυτό μου.
Ήταν γύρω στα εβδομήντα πέντε, ασπρομάλληδες και οι δύο. Αυτός είχε το χέρι του μέσα στο δικό της με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιος στήριζε ποιόν. Ο χρόνος γύρω τους κυλούσε όπως πάντα καταστροφικά γρήγορα, οι νέοι δίπλα τους δρασκέλιζαν το δρόμο λες και συμμετείχαν σε αγώνα βάδην. Κι εκείνοι σαν “από άλλο πλανήτη”, σαν να πάτησε κάποιος copy-paste στην εικόνα και τους εμφάνισε, περπατούσαν στον δικό τους, μοναδικά φτιαγμένο “αλλιώτικο χρόνο” διασχίζοντας τη διάβαση. Χαμογελαστοί μεν, αδιάφοροι όμως για τη γρηγοράδα και τη φόρα που είχανε γύρω τους τα γεγονότα της καθημερινότητας.
Κι εγώ; Εγώ που είχα βγει για να επιδείξω την έννοια της ανεξαρτησίας μου, της ελευθερίας μου, ήμουν πιο χαμένη από ποτέ. Πιο μακριά από “τον στόχο μου-τον εαυτό μου” από κάθε άλλη φορά. Λίγα λεπτά πριν ήμουν σίγουρη πως η συμφιλίωση και η αρμονία με τον εαυτό μας είναι ο πυρήνας της ευτυχίας, το δυσεύρετο προνόμιο της ζωής, ένα σπάνιο δώρο.
Τι έγινε ρε παιδιά; Ποιος έσβησε ή άναψε τα φώτα;
