«Τι να κάνω; Μας πιέζουν οι δικοί μας να κάνουμε ένα παιδί» άκουσα μια κοπέλα να παραπονιέται σε μια φίλη της, που καθόταν στο διπλανό τραπέζι από εμένα. Και τρελάθηκα. Και τρελαίνομαι κάθε φορά, που ακούω κάτι τέτοια. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω ανθρώπους να πιέζονται από τρίτους να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Καταρχήν, θεωρώ εντελώς λάθος να το κάνεις αυτό σε ένα ζευγάρι.
Πρώτον γιατί δεν ξέρεις αν όντως προσπαθεί να κάνει παιδί και τελικά δεν μπορεί και του δημιουργείς ένα προσθετό άγχος και δεύτερον αν θέλει όντως να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Γνωστό, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι τα παιδιά φέρνουν ευτυχία, αλλά αυτό το σώνει και ντε να πρέπει να τεκνοποιήσεις δεν το καταλαβαίνω. Τραβηγμένο, αλλά συμβαίνει και αυτό. Σε μερικούς δεν αρέσουν τα παιδιά. Ακούν παιδικό κλάμα και βγάζουν σπυριά. Βλέπουν παιδιά να τρέχουν πάνω – κάτω και να παίζουν και δεν αντέχουν καθόλου. Αυτό βέβαια δεν τους κατατάσσει στους κακούς. Απλά θέλουν να είναι μακριά και αγαπημένοι.
Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των ανθρώπων που έχουν άλλες προτεραιότητες. Τους ενδιαφέρει η εξέλιξη στην δουλειά τους, η καριέρα τους, και σκέφτονται πως μέσα σε όλα αυτά δεν χωράει ένα παιδί. Επιλογή τους. Άλλοι πάλι φοβούνται. Δεν ξέρουν αν θα γίνουν καλοί γονείς, αν θα μπορέσουν να τους προσφέρουν όλα τα απαραίτητα κατά τη διάρκεια της ζωής τους, και έτσι κάνουν πίσω. Σε αυτή την κατηγορία βάζω και εγώ τον εαυτό μου μερικές φορές, μέχρι την στιγμή που βλέπω ένα μωρό να χαμογελάει και συνειδητοποιώ πως αξίζει όντως κάθε θυσία και αφιέρωση ένα τέτοιο πλάσμα. Έλα όμως που δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο και να σου πω την αλήθεια, αγαπημένε μου αναγνώστη, αυτό είναι και πιο τίμιο. Ξέρω, όσοι με διαβάζετε τώρα και είστε υπέρ την τεκνοποίησης, έχετε αντίθετη άποψη με όλους εκείνους που έχουν επιλέξει να μη διαιωνίσουν το είδος τους. Κατανοώ όμως απόλυτα μια γυναίκα που νιώθει πως δεν είναι γεννημένη μητέρα και που ο μοναδικός σκοπός και στόχος της δεν είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Φαντάζεσαι τώρα να εισαι σε αυτή τη φάση και να έχεις από πάνω σου το οικογενειακό σου περιβάλλον να σε πιέζει «πότε θα κάνεις παιδί», «θέλω να γίνω γιαγιά» και άλλα τέτοια; Φρίκη για όποιον το ζει και χαρά για αυτόν όμως που εχει κάνει τις επιλογές του και τις υπερασπίζεται με ειλικρίνεια.
Και να σου πω και κάτι; Δεν είμαστε όλοι προορισμένοι για γονείς. Θέλει μεγάλη υπομονή και πολλά χαρίσματα για να τα καταφέρεις, που με λύπη μου καθημερινά διαπιστώνω ότι δεν είναι και πάρα πολύ αυτοί που τα διαθέτουν. Βλέπε παιδική κακοποίηση, ξυλοδαρμοί, εγκατάλειψη, καθόλου προσοχή σε αθώες ψυχές που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν την ανεπάρκεια αυτών που τους έφεραν στον κόσμο. Το να γίνεις γονιός είναι από μόνο του μια πράξη ευθύνης. Πιο πολύ για να κάνεις μια ψυχή ευτυχισμένη. Αν νομίζεις ότι δεν έχεις τα ψυχικά αποθέματα, άστο, μην μπεις στον κόπο να το προσπαθήσεις καν… Όσο και αν σε πιέζουν!
