Πως το λέει εκείνη η φράση; Ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή; Δεν πιστεύω να διαφωνείς, αγαπημένε μου αναγνώστη. Κι εμείς τι κάνουμε γι αυτό; Βυθιζόμαστε κάθε μέρα ολοένα και πιο βαθιά στη μιζέρια. Έχουμε γίνει μίζεροι άνθρωποι και έχουμε καταντήσει να ζούμε μια μίζερη ζωή. Μίζερα, καλοκουρδισμένα ρομποτάκια μιας απόλυτα καταστροφικής , για την ψυχολογία μας πιο πολύ, καθημερινότητας.
Τι; Θεωρείς ότι υπερβάλω; Μη πας μακριά. Σκέψου μόνο πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι που ήθελες πολύ, το ευχαριστήθηκες, δεν γκρίνιαξες καθόλου, γέλασες με την ψυχή σου. Θυμήσου ακόμη πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι επειδή το ήθελες και όχι επειδή έπρεπε. Πες μου πότε ήταν που «κατάπιες» κάτι που ήθελες να πεις για να μη σε κακολογήσουν οι γύρω σου. Πες μου αν τελικά σου αρέσει η ζωή σου έτσι όπως είναι ή πιστεύεις ότι επιδέχεται βελτίωσης. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, αλλά δεν μπορώ να μας βλέπω να συμπεριφερόμαστε έτσι. Να λέμε δηλαδή ότι ζούμε, αλλά στην ουσία να μη συμβαίνει αυτό.
Και έτσι να περνάνε τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες, τα λεπτά και να μας βρίσκουν να κάνουμε πράγματα που μόνο ευχαρίστηση δεν μας προσφέρουν και αυτό μόνο και μόνο γιατί έτσι πρέπει. Παρακάμπτουμε τις όποιες επιθυμίες μας, γιατί; Ξεχάσαμε πως είναι να διασκεδάζουμε. Πως είναι να ζούμε με τρέλα. Πως είναι να είναι κανείς ελεύθερος, ξέγνοιαστος, ζωντανός βρε αδελφέ. Έχω την εντύπωση, ότι οι καταστάσεις μας έχουν κάνει ολίγον τι σοβαρούς. Ή σοβαροφανείς. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ενώ αν βάζαμε λίγη από την τρέλα των παιδικών μας χρόνων, ως αναπόσπαστο συστατικό στην καθημερινότητα μας, είμαι σίγουρη ότι πολλά πράγματα μπορεί να ήταν αλλιώς.
Οι ώρες στη δουλειά δεν θα μας φαίνονταν «βουνό». Η καθημερινότητα δεν θα φάνταζε στα μάτια μας σαν «εφιάλτης». Ίσως με λίγη τρέλα τα πράγματα να γίνονταν πιο υποφερτά. Ίσως τότε να συνειδητοποιούσαμε τι ακριβώς πάει να πει «ζω», κάνοντας όχι φυσικά αυτά που άλλοι σε πιέζουν, αλλά αυτά που πραγματικά εμείς οι ίδιο θέλουμε. Και έτσι όπως κάθομαι εδώ και μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μαζί σου, αγαπημένε μου, έχω μια ιδέα. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να στριμώξουμε λίγα τα «πρέπει» και να απελευθερώσουμε όλα εκείνα που θέλουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε πάλι ποια είναι εκείνα που μας γεμίζουν; Μήπως να ξαναβρεθούμε με ανθρώπους που πραγματικά μας αγαπάνε και περνάμε καλά μαζί τους; Μήπως να σταματήσουμε να τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να φτάνουμε καμιά φορά και να προγραμματίσουμε έτσι την ζωή μας ώστε να βρίσκουμε χρόνο αποκλειστικά και μόνο για εμάς; Λέω εγώ τώρα, δεν ξέρω, μήπως είναι στο χέρι μας να γεμίσουμε όλα εκείνα τα κενά που έχουμε, μόνο με αγάπη και ώρες γέλιου και ανθρώπων που μπορούν να είναι δίπλα μας, προσθέτοντας λίγη παραπάνω τρέλα και κάνοντας τη ζωή μας λίγο πιο ενδιαφέρουσα;
