Θέλεις να μιλήσουμε, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αγαπημένε μου αναγνώστη; Αφού το ξέρουμε και οι δυο πλέον. Δεν γίνονται όλα πάντα για ένα σκοπό, ούτε βέβαια ότι είναι να γίνει, θα γίνει, έτσι, επειδή μας το χρωστάει η ζωή. Γνωρίζεις, στο έμαθε καλά η ζωή, πως για να πετύχει κάτι πρέπει εσύ να προσπαθήσεις γι αυτό. Επίσης ξέρεις ότι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή σου, γίνονται επειδή οι πράξεις οι δικές σου ήταν η αφορμή, και καμιά συγκυρία, αλλά ούτε κανένα σύμπαν συνωμότησε για να καταφέρεις πράγματα. Τα πράγματα δεν γίνονται από τύχη. Είναι γνωστό πλέον.
Ότι αφήσεις θα σε αφήσει. Ότι ήθελες να πεις και τελικά σιώπησες, δεν έχει σημασία πλέον πόσο σημαντικό είναι, αφού δεν ακούστηκε ποτέ. Θα σου πω και κάτι που μου είπε ένας «σοφός» πρόσφατα, για να το ξέρεις και εσύ, όχι για να μη νομίζεις κάτι άλλο δηλαδή. Το γοργό, λέει, δεν έχει καμία χάρη, άσε που το καλό πράγμα όχι μόνο δεν αργεί, αλλά γίνεται και την στιγμή που πρέπει. Οι στιγμές δεν φορούν ρολόι, η ώρα σε καμία περίπτωση δεν γεμίζει με ζωή, αλλά με τις αναπνοές που παίρνουμε κάθε λεπτό. Άλλοι θα μου πεις εισπνέουν καθαρό οξυγόνο, άλλοι πάλι όχι. Είναι το ίδιο, όπως το ότι άλλοι γερνούν χωρίς να τους έχει αγγίζει τίποτα, και άλλοι που έζησαν για να καταλήξουν πιο σοφοί. Εγώ πάντως συμπαθώ περισσότερο εκείνους που δεν λένε να γεράσουν, παρά την ηλικία τους. Και μη νομίζεις ότι ανακάλυψαν κανένα μυστικό μακροζωίας, ούτε ότι γεννήθηκαν με άστρο. Οι συγκεκριμένοι ούτε καν τυχεροί δεν υπήρξαν. Απλά έκαναν την επανάστασή τους, μακριά από στερεότυπα, «πρέπει» και προκαταλήψεις. Και κάπως έτσι κατάφεραν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, να κρατήσουν τη ψυχή τους ζωντανή και την ζωή τους ολόφρεσκια, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Τώρα, και εσύ με το δίκιο σου, αγαπημένε μου, θα μου πεις ότι κάνεις όνειρα, κι όμως. Δύσκολα πραγματοποιούνται ορισμένα, καθόλου άλλα. Τι να σου πω και εγώ; Στην ίδια μοίρα με εσένα βρίσκομαι. Θέλω θυσίες και κόπους για να κατακτήσεις το όνειρο σου, θέλει δουλειά, καθαρό μυαλό και πλήρη επίγνωση του τι ζητάς. Να το βγάλεις από το μυαλό σου και να το βάλεις να κάτσει απέναντί σου, να μοιραστείτε μια πορτοκαλάδα και να συνεννοηθείτε.
Να το πάρεις αγκαλιά, να του μιλήσεις τρυφερά, να αισθανθείς την αγωνία του. Να το νιώσεις να σου τρυπάει ώρες- ώρες το μυαλό, και άλλες να στέκεται απαλό σαν φτερό πάνω από το μέτωπο σου και να σε χαϊδεύει. Το θέμα είναι να μη φοβηθείς. Αν είναι έτσι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις και εσύ και εγώ είναι να πέσουμε να κοιμηθούμε και να αρκεστούμε στο όνειρο που διαρκεί μόνο για λίγες ώρες. Αλλιώς, ας ξυπνήσουμε, γιατί μόνο ξύπνιοι μπορούμε να το απολαύσουμε καλύτερα…
