Και έρχεται κάποια ηλικία που όλα τα βλέπεις διαφορετικά. Ίσως επειδή έζησες πολλά , ίσως επειδή γνώρισες λίγα. Είναι τότε που αν και το συναίσθημα γίνεται πιο αμβλύ, η μετριοπάθεια έχει γίνει κομμάτι του εαυτού σου, σχεδόν όλα είναι προϊόντα δεύτερων σκέψεων και οι συμβιβασμοί σε έχουν σφυρηλατήσει, τότε ταυτόχρονα όλα γίνονται άσπρα ή μαύρα και θέση στη ζωή σου έχουν μόνο τα θέλω και όχι τα πρέπει. Τότε είναι η περίεργη ώρα του απολογισμού.
Έχετε δει καλλιτέχνες ή επιστήμονες ταγμένους στη δουλειά τους Έχετε δει απλοϊκές γυναίκες όταν παίρνουν τη σύνταξη τους; Έχετε δει πατεράδες να κλαίνε στον γάμο της κόρης τους; Έχετε δει παππούδες να λένε παραμύθια στα εγγόνια τους; Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω; Την ευτυχία. Άνθρωποι που δεν είχαν στόχο την επιτυχία μέσα από την απόκτηση χρημάτων ή μέσα από την προσωπική προβολή. Άνθρωποι που ποτέ δεν θα έκαναν κινήσεις μόνο για να αποκτήσουν, αλλά για να νοιώσουν και να ζήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάποια κοινά.
Είναι αυτάρκεις, δεν χρειάζονται ταμπέλες και έντονο βίο για περνούν καλά. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν στη ζωή τους στόχο την ευτυχία και όχι την επιτυχία. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μεγαλώνουν με απωθημένα, επειδή δεν έχουν πολλές ανάγκες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται υποκατάστατα για περνάει καλά η καθημερινότητα τους. Δεν χρειάζονται να ζούνε έντονες καταστάσεις και την αδρεναλίνη στα ύψη για να θεωρούν την ζωή τους ενδιαφέρουσα. Μπορούν να περνούν χρόνο με τον εαυτό τους και έχουν φίλη ή και επιλογή την μοναξιά τους.
Βρίσκουν χαρά και στα πιο απλά πράγματα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ικανότητα να κάνουν την χαρά τους να διαρκεί. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν λύσεις όχι με την προβολή του εγώ τους, αλλά με την εκλογίκευση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν ότι είναι κάτι σημαντικό, αλλά δεν την χρειάζονται και αυτή την ιδιότητα. Δεν τους αντιλαμβάνεσαι από τις σπουδαίες πράξεις τους αλλά από την πραότητα στην έκφραση τους. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να βάζουν όρια στον εαυτό τους και στους άλλους. Ξέρουν την έννοια του δούναι και λαβείν και μέσα από την ισορροπία τους , χαίρονται και με τα δύο. Ξέρουν να καθορίζουν την ελευθερία τους και σέβονται την ελευθερία των άλλων.
Δεν κάνουν στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελαν να τους κάνουν. Δεν εκμεταλλεύονται πρόσωπα και πράγματα , απλά γιατί δεν το χρειάζονται. Δεν είναι και ούτε επιθυμούν να είναι παράδειγμα για άλλους. Δε χρειάζονται τους άλλους για καθρέφτες και μέτρο σύγκρισης της ζωής τους. Δε χρειάζονται δεκανίκια , γιατί πατάνε γερά στα πόδια τους. Εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις απόψεις τους, χωρίς να το διαλαλούν. Αγνοούν ό,τι δεν τους αρέσει και ό,τι δεν τους ταιριάζει. Σε οτιδήποτε έρχεται στην ζωή τους προσπαθούν να δουν το καλό κι αν δεν υπάρχει, το διώχνουν. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα και μόνο στόχο την ευτυχία και για αυτό τον λόγο κάνουν μεγάλα όνειρα , αλλά μικρά σχέδια.
