Χθες είδα μια παλιά μου γνωστή από την γειτονιά. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, και περπατώντας προς την ίδια κατεύθυνση είπαμε εν συντομία τα νέα μας. Έχει μια κορούλα, δημοτικό πηγαίνει, μου έλεγε πως δυσκολεύεται λίγο με τα μαθήματα, αλλά κάνει φιλότιμη προσπάθεια, αλλά εκείνο που την προβληματίζει περισσότερο είναι το γεγονός ότι πολλά από τα παιδιά της τάξης της, την έχουν παραγκωνισμένη. Δεν παίζουν μαζί της και εκείνη είναι αναγκασμένη να κάθεται πολλές φορές μέσα στην αίθουσα, χωρίς να βγαίνει στο διάλειμμα. Με πόνο ψυχής, αγαπημένε μου αναγνώστη, μου έλεγε λοιπόν, ότι έχει πάει ουκ ολίγες φορές στη δασκάλα για να κάνει τα παράπονο της, μήπως και μπορέσει εκείνη να πει μια κουβέντα στους μαθητές της, έτσι ώστε και η μικρή της να αποτελεί μέρος της παρέας, αλλά δυστυχώς τα παιδιά είναι τόσο σκληρά ορισμένες φορές.
Την ρώτησα γιατί επιλέγουν να μην την κάνουν παρέα, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να την φέρω σε δύσκολη θέση. Μου είπε λοιπόν ότι πολλά παιδιά την κοροϊδεύουν και δεν την παίζουν επειδή λέει είναι από φτωχή οικογένεια, δεν έχει τις πιο μοδάτες τσάντες, ούτε τα ρούχα. Και σκέφτομαι, ποιοι είναι αυτοί οι γονείς που μεγαλώνουν με τέτοιο σκληρό τρόπο τα παιδιά τους;
Το συγκεκριμένο, είναι μόνο ένα από τα πολλά περιστατικά, τα οποία ακούω ότι λαμβάνουν χώρα και στα δικά μας σχολεία. Όπου ένα παιδί, επειδή είναι διαφορετικό, δέχεται τη μήνη των υπολοίπων, που το αφήνουν τελικά στο περιθώριο και τελικά στη μοναξιά του να βιώνει συναισθήματα, που προφανώς κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει, πόσο μάλλον ένα παιδί. Αυτό της απόρριψης. Τα παιδιά, είναι σκληρά, το γνωρίζουμε. Σου βάζουν ταμπέλα και δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να σε αποκαλέσουν «χοντρό», «κοντό», «φτωχό», «χαζό». Δεν το έχουν σε τίποτα να σου βάλουν χαρτάκι στην πλάτη, γράφοντας κάποιο επίθετο, να βάλουν κάτι μέσα στα μπουκλωτά σου μαλλιά, να τοποθετήσουν κάτι στην καρέκλα που θα καθίσεις. Και γεμίζουν τα «θύματα» με φόβους. Και απομονώνονται. Και χάνουν την παιδικότητά τους, δεν έχουν παρέες, δεν έχουν κάποιον να πάνε μια βόλτα, να παίξουν ένα επιτραπέζιο, να γελάσουν μαζί. Η μητέρα της ιστορίας μου σκέφτεται γιατί συμβαίνει αυτό στο παιδί της. Τι κάνει λάθος; Τι να απαντήσεις; Έχουμε ακούσει διάφορες αντιδράσεις. Άλλοι παθαίνουν κατάθλιψη, άλλοι βάζουν τέλος στη ζωή τους, άλλοι συνεχίζουν για το υπόλοιπο της ζωής τους να παραμένουν «θύματα», άλλοι πάλι καταλήγουν «θύτες».
Μεταξύ μας τώρα, στο χέρι του καθενός είναι να μπορέσει να νικήσει. Μόνο εύκολο δεν είναι. Αλλά δεν πρέπει να πέφτουμε αμαχητί. Και αν δεν δώσουμε την προσωπική μας μάχη, κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εμάς.
Όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι στη μάζα για να είσαι δυνατός και ασφαλής αλλά φτάνουν μόνο η ανθρωπιά και η παιδεία για να σταθείς μόνος, σίγουρος και ακλόνητος. Τότε ήδη έχεις νικήσει, αφού θα είσαι καλύτερος απ’ όλους αυτούς που σήμερα σε κοροϊδεύουν και σε έχουν στο περιθώριο, γιατί όταν θα πέφτεις το βράδυ για ύπνο, θα νιώθεις ευχαριστημένος που δεν προκάλεσες πόνο στην ψυχή κανενός συνανθρώπου σου…
